Eg havi altíð vitað hvør Alma Petersen er, tí tað gera ØLL.
Eg kom at kenna Almu persónliga, tá eg meldaði meg inn í pensjonistafelagið Hugna í Klaksvík. Eg haldi, at Alma hevði skálkin bak oyra beinan vegin, hon sá meg. Tí soleiðis er hon. Tonkir skjótt. Eg var yngri enn tær, sum gingu har tá, og skikkiliga skjótt kom eg í nevndina. Hon sá meg sum ein nýggjan formann, tí sjálv ætlaði hon sær at stilla upp fyri Meginfelag Pensjonista. ”Har kann man gera nakað til nyttu, og fáa sínar meiningar fram,” hoyrdi eg hana mangan siga.
”Tað býr ikki alt vit í einum høvdi, plagdi pápi at sig”, hava vit, sum kenna Almu, ofta hoyrt hana tikið til. ”Eg má hava øll hini við mær”. Og Alma hevur fingið tey í Meginfelag Pensjonista at taka hennara hugsjónir til eftirtektar. Hon hevur syrgt fyri, at felagið er farið at arbeiða fyri tí, tað skal, nemliga fólkapensjónini. Tí, sum nú er, hava tey, íð bert fáa fólkapensjón ikki nóg mikið at liva fyri.
Hon hevur hesa seinastu tíðina koyrt til Havnar í sínum nýggja bili og havt fund við allar floksformenninar um fólkapensjónina. Fleiri av teimum vita lítið og einki um um fólkapensjónina, og hevur hon fingið teir til at sæð skeivleikan í pensjónini.
Alma og eg havi ikki altíð verið samdar, minni enn so, men hóast tað, so hevur okkara samstarv verið ómetaliga gott. Alma er soleiðis, at hon vil ráða, har hon er, men klók og rætttonkjandi er hon. Eg beundri Almu fyri hennara áræði - henda 80 ára gamla kona, sum torir at tala ,,Roma midt imod.”
Mangt annað kundi verið at skrivað um teg, Alma, á hesum tínum stóra degi.
Vil bert við hesum fáu orðum ynskja tær hjartaliga til lukku við føðingardegnum. Tað er ikki á hvørjum degi, at ein unglingi fyllir 80 ár.
Hjartaliga til lukku og nógv góð ár afturat.
-----
Vegna Hugna, Marita Matras, forkvinna
