Ólavsøkan fer at snúgva seg um andsligan kærleika fyri meg. At elska næsta mín, um eg so má siga. Eg havi, eins og Dante á sinni, verið ein svipp í helvitið (ein lækni vildi kalla tað nakað so ópoetiskt sum tunglyndi). Eftir mína helvitisvitjan, eri eg nú staddur í reinsanareldinum. Her vera hugmóð, girnd, grammleiki o.a. svitsa av mær, sum gomul, skitin ull av seyðarhøvdi. Fyri hvønn dag sum gongur og hvønn ullbita sum fer upp i royk, gerst tað mær greiðari, at størstur er kærleikin. Í hesum anda fari eg at halda Ólavsøkuna.
Mín hjálpari í helviti er av eysturlendskum uppruna og ber navnið Yoga. Yoga merkir at sameina. Ólavsøka merkir sum so tað sama. Tá vit sum tjóð, á Ólavsøku, sláa ring, og saman kvøða um okkara samleika, er tað tá ikki í veruleikanum Yoga vit gera? Ella tá ein yogini í meditatión kveistrar tíð og rúm til viks, til tess at gerast eitt við alheimin, heldur hann tá ikki í veruleikanum Ólavsøku?
