Flúgvandi borðiskur á spanskari discobarr

Spaniólar duga at geva gøtum nøvn – tað skulu teir eiga.
Hvør súr síðugøta skeltar við, at hon er tað heilt stóra. Høgt og heilagt verður kunngjørt fyri ætt og vinum, at hetta kundi tað sama verið leiðin beint til prúða palassið. Calle Santa Caliz. 20 metrar av grafitti­fongdum, fortovsleysum vega­stubba. Tað er tað, tað er!
Hvørt trongt tún ger seg upp, sum var tað týdningarmesta torgið í býnum. Placa Del Fórn De Sant Nicolau– eitt ótýðandi óruddilig op við óstortliga parkeraðum bilum. Tað er tað, tað er!
Í Calle Baix, sum hóast alt er ein snøgg smoga í Valencia, renni eg meg í eina kaffistovu. Ikki tí, tær eru óteljandi í einum hvørjum stórbýi – eisini í Valencia. Men hendan er øðrvísi. Disco Bar, sigur skeltið oman fyri inn­gongdina. Disco Bar? Hvat var tað nú einaferð? Og var kanska ein góð orsøk til, at discobarrin fór í ommu sína, áðrenn hon varð pensiónerað? Altso Discobarrin!
Eg fari innar. Sjálvandi. Mána­kvøld er, so tað er tómligt. Hevði tað ikki verið fyri ídna, myrk­hærda mannin við telduna framman fyri diskin, vildi eg sagt, at tað er tómt. Júst sum eg komi inn, fer Pablo á føtur. Yvir til plátu­spæl­aran, sum er partur av einum gomlum ljóðanleggi í horninum. Hann skiftir plátu. So fer hann aftur um diskin og letur meg fáa okkurt at leska mær við.
Monterey discobarrin er eitt bland av einari café, einari vinyl­plátusølu og einari lurtibarr, har gamli plátuspælarin spælir tær undarligastu, sveim­andi LP pláturnar, tú ikki kanst koma í tankar um.
Pablo setur seg aftur við teld­una, har hann er í holt við at skráseta nýggjar, gamlar LP-plátur, hann hevur fingið inn um dyrnar. Og hann er neyvur, hann Pablo. Tekur pláturnar út, hyggur gransk­andi og greinandi eftir teimum. Leitar eftir møguligum fatalum skøvum. Skrivar á teld­una. Hvat, hvør, nær og hvar. Nærlagdur tykist hann.
Tá eg havi sett meg niður – tað er frítt val á øllum hillum at velja sær sess – skráseti eg, at Pablo hevur sett danskan musikk á plátuspælaran. Tað er so púra vist. Psykadeliskan danskan rocktónleik, sum hann ivaleyst ikki skilir eitt orð av. Og tað ger tað helst uppaftur kulari tað heila. Men hann veit ikki, hvønn hann spælir við í kvøld. Meg snýtur hann ikki.
– Hatta er danskur tón­leikur, sigi eg.
– Nei, svenskur, svarar hann.
Pablo hevur dummað seg. Gevaldigt. Er tað nakað í allari verðini, sum eg dugi fram um alt annað, er tað at hoyra mun á donskum og svenskum.
– Er hetta plátan, spyrji eg.
– Ja, hatta er hon.
Eg taki LP húsan í hondina og hyggi eftir honum. Jú, víst er plátan donsk.
– Hatta er ein donsk pláta – ikki svensk.
Tað eri ikki eg, sum tosi – tað er Pablo.
Hann hevur leitað skrásetingina fram á telduni og reddað sær í land. Jú, tað er skil í honum. Ein­hvør spanióli kann fara skeivur á donskum og svenskum – tað veit mann jú. Og tí er tað gott við neyvari skráseting. Sum verður gjørd eitt manntømt mána­kvøld sum hetta.
Plátan er við Young Flowers. Ongantíð hoyrt um teir áður. Tónleikur til sjónvarpsfilmin Blomster­pistolen. Havi heldur ongan­tíð áður hoyrt filmin nevndan soleiðis, at eg havi hoyrt. Thomas Winding, sáli – pápi helst meira kenda Kasper Winding – er ein høvuðsmaður og hevur skrivað tekstin á LP húsan. Um hvussu filmurin Blomsterpistolen varð veruleiki, hvat hann snýr seg um, og um tónleikin, sum varð gjørdur til filmin.
Giti, at handritið – ja, altso um nakað handrit fanst – var pyntað við blomsturkrutli og anti­krígs­teknum. Søgan er hon – og lurti nú væl – at ein flúgvandi borðiskur lendur í einum skógi. Har verða tey vinarligu fólkini, sum eru komin flúgvandi til jørðina, væl við tón­leikabólkin Young Flowers. Og júst sum trøini eru við at vaksa inn í himmalin, kemur slangan í paradís. Tveir harðrendir hermenn leggja uppí. Og so er spælið spilt. Fólkini við flúgvandi borðiskinum sleppa sær á flog og til rýmingar, men fólkini leggja eftir seg eina blómu­pistól, sum hevur evni at ganda. Og so kunnu tit ætla, at tað verður stríð um pistólina, og hvør skal ráða yvir henni – teir langhærdu í Young Flowers ella teir stuttkliptu í kamouflasjubúna.
Tónleikurin á plátuni er gjørdur til hesa søgu og hetta univers, og tað hoyrist eisini. Ikki tí, tað er tíðarbundin rocktónleikur, sum sveimar og skakar, og tað er fínt eina løtu á discobarr. Næstan eitt mást, vildi eg sagt.
– Hevur tú nakra singleplátu við sponskum discotónleiki frá 70’unum ella tíðliga í 80’unum, spyrji eg.
– Ja, okkurt er kanska, men vit hava nú meira av rocktónleiki.
Pablo setir seg at blaða ígjøgnum singlepláturnar, Blaðar leingi, leggur tvær plátur til viks. Blaðar longri. Og gevst.
– Hetta kundi verið nakað. Lat meg líka leggja tær á, sigur hann.
Og fyrstu tónarnir sannføra meg. Hatta er akkurát tað. Plettskot frá Pablo.
Hann leggur hina singleplátuna á. Men nei. Og tað hoyrir Pablo eisini beinanvegin.
– Hatta er meira psykadeliskur rockur, sigur hann.
Vit eru samdir. Og semjast eisini um, at eg skal keypa fyrru singleplátuna.
– Hatta er akkurát Gunnar, sigi eg. Og hann nikkar. Hatta er akkurát Gunnar.
Eg gjaldi nakrar evrur fyri elligomlu singleplátuna og taki hana við mær. Hon skal heim at latast vinmanninum Gunnari, sum eg kom í tankar um, tá ið eg blaðaði ígjøgum mongu pláturnar.
Og á veg út av Monterey hugsi eg, at tað er deiligt, at okkurt ikki gevur sær út fyri annað ella meira, enn tað í grundini er.
Monterey er ein discobarr.
Tað er tað, tað er!