Prinsippið í uppskotinum er, at øll gjalda sama prosentsats í skatti, eitt nú 40%, og at ein fastur botnfrádráttur er fyri øll, til dømis upp á 60.000 krónur.
Well. Ein og hvør kann rokna út, at um marginalskatturin ongantíð verður meira enn 40 prosent, so verður altíð meira eftir til egnan lumma enn til landskassan, tá nakrar krónur eyka verða forvunnar.
Men í tíðindaskrivi sáplar Javnaðarflokkurin uppskotið niður. Hví tað, kunnu vit spyrja. Tað er ikki tí, at flokkurin hevur eitt betri boð. Men flokkurin dugir væl at greiða frá, hvørji negativ motiv Fólkaflokkurin (allarhelst) hevur – »at bankastjórar skulu hava skattalætta upp á 200.000 krónur« og bla bla bla...
Mótuppskotið er, at »Javnaðarflokkurin fer í næstum at koma við einum útspæli«...
– Altso álvaratos tit javnaðarfólk. Tit hava sitið við fíggjarmálum hetta valskeiðið. Hava tit virkuliga einki frægari boð uppá, hvussu vit kunnu stimbra fólk gjøgnum skattaskipanina at arbeiða meira og at forvinna meira, enn at sápla eitt andstøðuuppskot niður?
Onkuntíð er besta at tiga.
Veljarin er ikki skítbýttur. »At koma við einum útspæli í næstum« er ikki serliga seksut beint upp undir val.
