Í Íslandi hava fólk sans fyri at lata seg í.
Tað er einki við at koma slongjandi í útvaskaðum cowboybuksum, um tú ætlar tær út at eta saman við vinfólki eitt vanligt gerandiskvøld. Fólk eru klødd sum til brúdleyps. Og tað skapar virðing. Bæði um fólkini sjálvi og um staðið, komið verður til.
Hóast dýrt er í Reykjavík, er ikki líkt til, at íslendingar lata tað ganga út yvir klædnabúnan.
Tann, sum klagar um, at tað ikki er livandi fyri høgum prísum í Føroyum, hevur meira enn eitt sindur at uppliva, samanborið við íslendskar prísir.
Og hóast tímalønin er nógv lægri enn okkara, er líkt til, at íslendingar klára at liva. Og teir liva eftir øllum at døma væl.
»Hvussu vit gera?« undrast Einar, tá eg spyrji. »Vit arbeiða bara so mikið meira.«
Reinur býur
Reykjavík er reinur býur. Tað slepst ikki undan at leggja til merkis, hvussu rein luftin er í mun til aðrar stórar býir.
Eingir stinkandi skortsteinar. Og vegir og gøtur eru rein og noslig. Væl ruddað, so tað er ein frægd.
Tí stendur tað sum ein greflig andsøgn, at ikki so fá hús og bygningar annars kortini tykjast hava eina ábót fyri neyðini.
Tað tykist, sum gamlir bygningar mangan ongan góðan eiga, meðan teir nýggju, modernaðu, sum stinga seg upp ymsa staðni, avgjørt standa mát við teir, ein sær í øðrum stórbýum.
Eg slái meg til tols við, at ivaleyst verða hesir gomlu tiknir niður, og nýtt bygt í staðin.
Ikki tí, pláss er saktans fyri at byggja aftur at uttan at taka tað verandi niður.
Nógv arbeiði
Tað tykist vera nakað um tað, sum Einar segði, at íslendingar arbeiða bara so mikið meira.
Bæði leygardag og sunnudag eru handverkarar og aðrir arbeiðsmenn til arbeiðis um allan býin.
Tað undraði eitt sindur, at teir vóru í ferð við at asfaltera Laugarveg sunnudag klokkan ellivu. Tað hevði helst ikki hent í Niels Finsensgøtu hesa tíð á degnum.
Og í handlunum íiða um sóust málarar, timburmenn umframt tey vanligu krambafólkini, sum fluttu og stillaðu út.
Eisini stóru matvøruhandlarnir høvdu tikið við tí, sum vanligt er at síggja aðrastaðni. Onkur var, sum hevði opið allan seinnapartin sunnudagin líka til klokkan ellivu á kvøldi.
Tað flytir nógv fólk til Reykjavíkar, og býurin veksur. Av tí sama krevst sjálvsagt okkurt at vera í. Og tað merkir aftur arbeiði.
Nógvir stórir kranar eru í gongd, og byggivirksemið tykist vera nógv.
Kolaportrið
Ein rundferð í miðbýnum í Reykjavík endar ofta í Kolaportrinum.
Kolaportrið er eitt marknaðarpláss beint við havnina. Eitt stað, har tú kanst fáa alt millum himmal og jørð.
Tað kendist sum á suðurlendskum marknaðarplássi.
Hundraðtals - kanska túsundtals - fólk gingu og mólu. Hugdu, føldu og snoddaðu at ymsum, sum boðið varð fram.
Og har var alt frá gulloyraringum til vakuumpakkaðan hákarl.
Millum stórar dungar av turrum fiski í ymsum pakningi, royktan laks, siðnan smáfisk og hákall, sum skorin var í bitar og settur á pinnar, stóð ein ung genta.
Spurd, hvat hetta á pinnunum var fyri nakað, svaraði hon: »Whale.«
Nú. Eg royndi at siga henni, at hvalur var hetta ikki, men tað vildi hon líkasum halda uppá. Ein eldri kona uttan fyri diskin legði so upp í samrøðuna og fortaldi báðum, at hetta var hákallur, sum eg slapp at smakka. Smakkurin var onkunstaðni millum turran fisk og lakaspik, tóktist mær.
Við síðuna av var ein básur við tónleikaraútgerð. Og fremst í diskarúgvuni á borðinum sást smílandi sníðið á starvsfelagnum Njálli.
