Hugleiðingar við børuna hjá einum floksfelaga

“Lívsins nátt svinnur brátt” syngja vit í kirkjuni á Bispe­bjerg Hospitali hesa seinnapartsløtu í Keyp­manna­havn, har 75-80 fólk eru samankomin til bønarhald. Orðini tykjast lítið samsvarandi við hesa annars ljósu løtu, tí í dag stendur sólin hægst á himli, og tað er summar í luftini. Og tó kennist hetta onkursvegna sum “lívsins nátt”, tí undir kistu­lokinum liggur Ingi Mohr. Hin altíð livandi og ljóslynti havnar­drongurin er farin hiðani – og nú siga vit farvæl.

60 ár eru liðin síðan fyrsta skúladag hjá okkum báðum. Tað finst vist eingin felagsmynd av hesum blandaða barnaskara, sum við skúlatasku í hond fór til fyrsta tíman í gamla komm­unu­skúla í 1949. Men myndin livir í huga mínum. Myndin av einum vónríkum barnaflokki, sum steig fyrstu fótafetini inn í skúla­heimin, spentur um, hvat skúlin og lívið sjálvt høvdu at bjóða. Og teirra millum var Ingi.

Í gamla kommunu­skúla­garð­inum møttist øll Havnin, og har vórðu vinabond knýtt. Skúla­dagurin byrjaði við morgun­sangi, og eg síggi fyri mær lærararnar standandi í skúla­gongini: Zacharias Sørensen, Johan Olsen, Jákup av Skarði, Holger Bærentsen, Jacob Wenningstedt, Poul Petersen, Hans Husgaard, John Davidsen, Hjørdis Henriksen – og onnur lærarafólk, sum saman við næmingunum stemmaðu í:

Morgunroðin lýsir

bjart á fjøll og skýggj,

brátt úr havi rísur

sólin blonk og lýggj.

Yvir líð og eingir

náttardøgg er løgd.

Reisist gentur, dreingir

upp til dagsins brøgd.

So varð farið til verka, og bøk­ur­nar komu fram. Danskt og før­oyskt, rokning og landalæra, søga og kristni. Tolnir og minni tolnir lærarar, sum terpaðu tøl og stavsetingar við okkum. Orð lærarans vóru lóg og rættur í teimum døgum. Men tá var tað gott at hava Inga við í hópinum, tí hann setti mangan lit á til­ver­una við sínum livandi verumáta.

Hetta var jú ein heilt onnur tíð. Eitt nú var tað vælsignað vælgerandi, at Sørensen yvir­lærari mitt í skúlatímanum kom inn og segði, at tað vóru grinda­boð, og so fekk allur skúlin frí.

Fleiri av okkum dreingjum spældu eisini saman aftan á skúlatíð. Havnin var okkara ævintýrverð. Niðri í Vágsbotni, á Kongabrúnni, á Skálatrøðni og úti í Rættará. Her spældu vit havnardreingir okkara spøl, fiskaðu niðri á keiini, sóu “mjólkarbátarnar” og aðrar bátar koma og fara. Vit livdu við øllum, sum fyrifórst har. Heimið hjá Inga var mitt í hjartanum av Havnini – úti á Reyni – og har var eg eisini onkuntíð eftir lokna skúlatíð.

Saman fóru vit einaferð til skúlatannlæknan, sum hevði fingið høli í kommunu­skúl­an­um. Vit hildu nokk, at hetta var bert eitt vanligt eftirlit. Men gakk – Ingi hevði eina tonn, sum mátti takast. Og tað var ikki uttan dramatikk. Tonnin varð tikin, meðan eg sat har púra hjartkiptur, tí aftaná var tað mín túrur at fara í heita stólin.

Okkara leiðir skiltust, tá vit vóru um 11 ára aldur. Eg fór í Realskúlan og Ingi seinni í Preliminerskúlan. Men altíð tosaðu vit saman, tá høvi var til tess. Hann møtti Onnu, sum hevur staðið við lið hansara, líka til Ingi slóknaði hendan sunnu­dagin á Bispebjerg Hospitali. Tey fingu trý børn og níggju barnabørn. Og væl hava tey staðið saman.

Í dag er skarin spjaddur, sum fór í fyrsta flokk fyri 60 árum síðani. Tey flestu búgva ivaleyst í Føroyum, men nøkur búsettust uttanlands. Fleiri floksfelagar eru farnir undir grønu torvu, men teir liva í hugaheimi okk­ara. Vit verða støðugt mint á orð Prædikarans, at alt hevur tíð sína.

Og nú fór so Ingi. Lívið kom bæði at hava storm og stilli við sær. Men gott var at síggja, tá ið ein álvarsom sjúka fór at gera vart við seg, at Ingi hevði eitt sálarakker, sum bar hann gjøgnum royndirnar – trúnna á Harran Jesus.

Og her í kirkjuni á Bispebjerg Hospitali enda vit løtuna við at syngja um flytifuglarnar, áðrenn kistan verður borin út. Ingi elskaði sang, og hetta var ein av yndissangum hansara. Sangurin um fuglarnar, ið gera seg til reiðar at flyta til heitari lond, tí “eitt ljósari land honum bíðar, har summar og sól altíð er.” Gott at vita, at eisini Ingi var ferðabúgvin.

Øssur Berghamar