Í sambandi við víðari lestur innan yrkið sum sjúkrasystir, kom eg at starvaðist í bæði i Kolding og Horsens saman við mongum sera dugnaligum sjúkrasystrum, ið høvdu fakligan førleika á høgum stigi og myndugleika hareftir.
Hesar royndir og fyrimyndir hevði eg við mær, tá ið kom til Klaksvíkar at starvast í 1987. Men tað var skjótt, at eg beit merki í Jónbjørg, sum skaraði heilt framúr – uttan at taka nakað frá nøkrum av hinum. Hennara líki fannst ikki.
Hon hevði eitt so serligt, handalag og sinnalag. Altíð glað og positiv og eingin uppgáva var ov stór fyri hana. Ja, satt at siga átók hon sær kanska ov stórar uppgávur, men hon megnaði tær væl og sjálvandi vann hon sær tí eisini stóra virðing millum starvsfólkini.
Ikki minst læknarnir, sum vóru á deildini høvdu stóra virðing fyri henni. Minnist at Rajani, tá ið hann skuldi í holtur við størri uppgávur, kundi spyrja, hvat sigur Jónbjørg til hetta? Hevði Jónbjørg sagt gott, so fór hann til verka. Ikki tí ivi var ongntíð um ábyrgdarbýtið; men hann vildi fegin vissa seg um, at Jónbjørg ikki helt uppgávuna vera ov stór.
Jú, sanniliga var Jónbjørg fakliga sera dugnalig – tikin úr leikum. Men hennara menniskjansligu eginleikar við hóvligum og sáttligum lyndi, ikki at tala ilt um onnur, ikki at breðgja sær av nøkrum, men stillisliga og dugnaliga at greiða settan gerning við góðum yvirbrái, var hennara styrki. Hetta vann henni virðing frá okkum øllum á starvsfólkunum á skurðgongini á Klaksvíkar sjúkrahúsi.
Jónbjørg setti tó heimið í fremstu røð og hvussu strævin dagurin ella náttin hevði verið á Klaksvíkar Sjúkrahúsi, so fór hon altíð glað heim til síni kæru at gleða og fjálga um síni við tí húsliga. Og har komu eisini nógv fólk á gátt. Ja, stundum tyktist heimið sum ein onnur matstova. Tí maðurin, dreingirnir og hópin av lærlingum komu tíðum at fáa sær døgurða ella ein góðan drekkamunn og var hetta altíð av fróum hjarta og stórum gestablíðni, Jónbjørg beyð innar – og øll kendu seg væl.
Tí er so mikið tómligari hjá tykkum, Karl og dreingjunum nú, hon fekk so stutta tíð eftir lívsverk sítt á Klaksvíkar Sjúkrahúsið saman við tykkum, sum hon annars hevði glett seg til.
Jónbjørg gjørdist illkynjað sjúk, visti hvønn veg leiðin bar, men dugdi væl at bera sjúkuna og best av øllum, hevði hon alla tíðina tað góða lyndið og lagið, heilt til tað síðsta.
Vit, sum starvaðust saman við henni og tit, Karl og dreingirni hava nógv at vera takksom fyri, góða konu, mammu og ommu.
Ærað veri minnið um Jónbjørg Josephsen – ein megnar kvinna, hvørs stillføra lyndi, vísa fólkatekkið og frágera hegnið vann henni virðing víða.
-----
Annfríð, vegna Skurðgongina
