At eg seti meg niður og skrivi nakrar reglur um hetta, geri eg fyri at vísa mína tøkk til teir menn sum hava gingið í regni, kava og stormi har vesturi á Eiðinum og gjørt sítt fyri at hesi ljós skuldi lýsa, nú jól, og nýggjár vóru í hondum.
Tað fyrsta eg hugsi um, tá eg síggi, hvat er við at henda við ljósinum vesturi á vatninum í Vági er tann tíðin eg var í Svøríki, har eg sjálvur arbeiði hjá kommununi.
Eg var ein av teimum sum var við til at rudda og halda býin reinan, so at tey sum høvdu valt at seta búgv har, altíð kundi gleðast um, hvussu reint, og væl alt var hildið.
Tað sum eg kanska minnist allar best, var hvussu alt fekk frið. Aldrin kann eg minnast, at eg nakrantíð kom fram á eitt brotið ruskílat ella eina brotna lampu av nøkrum slag, og tað var líkamikið, um tað hevði verði dansur ella nakað annað ball í býnum.
Tí undrar tað meg eitt sindur, at vit sum búgva her á hesum stað, ikki kunna gleðast á ein líka hátt, og ikki minst verða líka góð við okkara stað, sum eg upplivdi at tey vóru við sín bý, har eg arbeiði í Svøríki.
Eg vóni at tey sum hava gjørt tað ljótu ger vesturi á Vatninum í Vági, vilja blíva avdúkaði sum skjótast, so at tað ikki hendur aftur.
