? Teir eru nakrir lúshundar!
Eg hoyrdi róp í gongini. Hetta var mín illsinti granni, sum kom.
- Hvat er á vási? spyrji eg og fari eftir kaffikannuni. Eg visti frá fyrr av, at hann plagdi at sissast nokk so skjótt. - Hvørjir eru nú lúshundar?
- Tað eru hasir lærararnir, sum vit hava. Eitt er at teir koyra lýs í heysin á okkara neyðar børnum. Men tað, sum verri er, er tað, at teir duga ikki at benda. Útvarpsmenninir hava eisini gingið í skúla, og teir snakka dag um dag um fleiri lús. Og hvar hava teir lært tað? Í skúlanum sjálvandi!
Grannin sessast og fær sær ein sukurmola. Tað lætnar altíð hjá honum, tá ið hann sleppur at skeldast inn á okkurt ella onkran. Eg royni at forsvara bæði lærararnar og útvarpsmenninar. Teir hava for nógv at gera, fáa for lítla løn, hava ikki lært so nógv, hava kanska ikki fingið so gott í beinini málsliga sum vit gomlu osfr.
Men grannin stendur við sítt:
- Teir eru nakrir lúshundar. Fáa løn fyri at duga at benda, og so bekla teir annaðhvørt orðið, teir taka í sín munn. Hví skulu teir siga lús i fleirtali, tá ið tað eitur lýs? Skal tað so eisini eita ein mús, fleiri mús? Ella skal tað eita ein gás, fleiri gásir? Ella eitt hús, fleiri húsir? Nei, leggja vit av at benda, so er deyðin í durunum. Teir eru nakrir lúsamunkar. Tað ber til at duga at benda uttan at hava tann stóra lærdómin. Tak nú abba, hann átti ikki fyri lúsasalvu og hevði ikki studerað, men at benda, tað dugdi hann. Og so kalla teir lúsakambin fyri tettikamb. Í mínari tíð plagdu vit at tetta við biki og hampi, men útvarpsmenninir tetta við kambum. Og skúlin hevur skyldina. Hatta er ein lúsaskúli, vit hava. Tað er eisini forbannað lúsut, at útvarpsstjórin ikki grípur inn og gevur sínum arbeiðsfólki ein ordiligan lúsing fyri teirra lúsa arbeiði.
Meðan grannin soleiðis situr og øsir seg, fari eg at grunda yvir, hvat man liggja aftan fyri bendingarpolitikkin hjá útvarpinum. Tað kann so aldrin hanga soleiðis saman, at útvarpsmenninir ikki vita, at ein lús eitur lýs, ein mús eitur mýs í fleirtali. Heldur man tað vera tað, at teir við sínari skeivu bending vilja fáa fólk at hugsa. Teir vilja vísa á, hvussu skeivt tað er at benda skeivt. Teir vilja stutt sagt stimbra orðaskiftið um málsligar spurningar. Eg leggi mína teori fram fyri grannan.
Hann físir og snýsir:
- Illanstíð. Tað er bara tí, at tú sjálvur ert lærari, at tú forsvarar hasar lúsakjálkarnar. Eg forstandi ikki, at tú tímir at sita inni og gløða upp á óargaungar allan dagin. Heldur skuldi tú ligið úti á Lúsabankanum og dripið tosk. Nei, tað eru tit lærarar, sum hava alla skyldina av, at málið er farið av lagi. Eingin dugir at benda longur. Tað er eitt lúsa skil. Og nú skríða børnini í lúsum eisini. Tað næsta verður, at børnini koma heim full í førilúsum.
Eg føldi meg sum lús millum tvær negl.
- Men eitt er vist, skeldaði hann víðari, tá ið børnini fáa flatlýs, skal gamli her koma við lúsapulvuri, og tað verður ikki við mýkindum!
So var hann uttanduraður.
S
