Vit kunnu siga, at stríð er millum akademikaraveingin og verkamannaveingin í Gamla Sjálsvstýrinum.
Vit hava sæð tað fyrr, at flokkar, sum vanliga hava havt eitt umboð í tingbókinum fáa trupulleikar, tá tey gerast tvey. Kjartan Mohr umboðaði Framburðsflokkin einsamallur í mannaminni. So kom Adolf Hansen uppí, flokkurin skifti navn til eisini at eita Kristiligi Fólkaflokkurin. Eftir at hava fingið hetta heitið, var eitt javnt persónligt eljustríð, sum førdi til bæði Framsóknarflokkin (hjá Adolf Hansen og Karolinu Petersen) og fyri so vítt eisini Miðflokkin.
So royndirnar eru, at nýggj fólk í gomlum flokkum hava tað fyri at klandrast so illa.
Gamla Sjálvstýri varð ofta kalla »klípið« ella »kittflokkurin« – ella »Fíniflokkur«. Hetta var speirekandi, tí flokkurin passaði inn í allar samgongur, hann lagaði seg bara til.
Tað tykist eisini, at flokkurin rúmar øllum, sum rúm ikki er fyri í øðrum flokkum. Bæði javnaðarfólk, Helena Dam á Neystabø og Kári Petersen, og fólkafloksfólk, Rúna Sivertsen og Heðin D. Poulsen, trívast, ella hava trivist væl í flokkinum. Tað var eisini ein av teimum gomlu ordiligu sjálvstýrismonnunum sum segði, tá Helena Dam á Neystabø fór úr Javnaðarflokkinum í Sjálvstýrisflokkin, at »ein slíkan reka kann man ikki lata fara aftur við borðinum«.
Hetta er kanska tekin um, at ein flokkur, ið tekur allar rekar, ið fyri eru, eigur at hugsa seg betur um. Standa fólkini ikki saman um hugsjónina, so eiga tey ikki at vera í sama flokki.
Kanska loysnin er at nullstilla Gamla Sjálvstýri.
Ikki er tað lætt, men hvør sigur, at tað skal vera lætt?
Livst so spyrts...
