Forsøgan til støðuna hjá til sperdu partaeigarunum í Atlantsflog er, at landsstýrið førir ein vinnupolitikk, sum minnir ikki sørt planbúskapin hjá kommunistalondunum. Tað var – løgið nokk – ikki fyrr enn ein javnaðarmaður setti seg í løgmanssessin, at tað bar til at privatisera almenn feløg so sum Føroya Banka og Atlantsflog.
Men tá løgmaðurin úr Sambandsflokkinum tók við, so stegðaði privatiseringstilgongdin fullkomiliga. Einki kis hoyrist um privatiseringar – og tískil er privatisering av almennum feløgum als ikki eitt mál hjá hesum landsstýrinum, sum nátúrliga átti at rikið borgarligan vinnupolitikk – har einskiljingar smakka væl.
Men beint tvørturímóti hevur hetta landsstýrið – við vinnumálaráðharranum á odda – lumpað privatu partaeigararnar í Atlantsflog. Teir hava keypt síni partabrøv, tí at landsstýrið lovaði, at seinni triðingurin eisini skuldu seljast.
Úrslitið av hesum er, at eingin handil er við partabrøvum í Atlantsflog. Hvør skal tíma at keypa partabrøv í einum felag, har landið altíð situr við kvalifiseraðum meiriluta soleiðis, at eingin annar partaeigari fær ávirkan á, hvørja kós felagið skal halda, hvør skal sita í leiðslu og nevd? Tað kann eisini sigast so einfalt, at privatu partaeigararnir hava mist møguleikan fyri at ávirka virðið og likviditetin á teirra partabrøvum.
Tá tann fyrsti triðingurin av partabrøvunum í Atlantsflog vórðu seld, vórðu tey seld fyri 90 milliónir krónur. Kursurin, sum tá var 261 liggur nú um 130. Tað vil siga, at partaeigararnir hava mist 45 milliónir, um teir seldu nú.
Eitt er tað, at landið hevur bóndafangað hesar partaeigarar. Tað er nóg ringt í sjálvum sær. Men hvussu skulu útlendskir íleggjarar hava álit á einum landsstýri, sum ber seg soleiðis at? Er endamálið hjá landsstýrinum at nationalisera flogfelagið, so er at melda greitt út.
Men tað krevur so, at partaeigararnir fáa sínar pengar aftur.
