ODDAGREIN: Bara spurningur um vilja

At vandin við royking er staðfestur, hava vit sæð og hoyrt so ofta. Kort­ini vísa kanningar, at nógv fólk roykja, og at nógv ung fólk – børn – roykja dagliga, og at talið av teim­um ungu, sum byrja at roykja, er sera høgt.

Hetta er sjálvandi av teirri ein­faldu or­søk, at vandin verður ikki tik­in í álv­ara. Tey vaksnu eru ikki nóg góð­ar fyri­mynd­ir. Lær­ar­ar eru ikki nóg góð­ar fyri­mynd­ir, og for­eld­ur eru ikki nóg góð­ar fyri­mynd­ir. Bara tað at vit hava sæð heilsu­mál­a­ráð­harr­ar standa uttan fyri løg­ting­ið og roykja vísir, hvussu lít­ið hes­in trupulleikin verður tikin í álv­ara í politisku skipanini.

Men Karsten Hansen, núverandi heilsu­mála­ráðharra, kunnu vit ikki lasta við slík­um. Fyrsta dagin fær hann til­mæli frá Fólkaheilsuráðnum um, hvat kann gerast fyri at minka um roykingina, og hann er sann­førd­ur um, at tað er neyðugt at seta til­tøk í verk fyri at avmarka royk­ing. Eftir sum at Karsten Han­sen ikki sjávlur er roykjari, so trúgva vit hon­um. Ein pol­it­ik­ari, sum ikki sjálvur klárar at liva upp til ide­alini um ikki at roykja, hann klárar held­ur ikki at gjøgnumføra slík politiskt, tað sigur seg sjálvt.

Tað er nógv broytt viðvíkjandi hug­burði til royking. Størsta broyt­ing­in er, at roykj­ar­ar hava tapt slag­ið um ar­beiðs­pláss­ini, mat­stov­ur­nar og dansi­støð­ini. Hetta var ó­hugs­andi bara fyri fá­um ár­um síð­ani. Og vit skulu ikki meira enn eini 20 - 30 ár aft­ur í tíðina, so var loyvt at roykja í skúla­garðu­num í á­vís­um barna­skúl­um, har lær­ar­ar­nir vóru ser­liga peda­gogiskt bevístir um, at tørv­ur næm­ingsins eisini fevndi um frælsi at sleppa at roykja. Hetta er tí­betur søga nú.

Men kortini eru tað nógv ung, sum fara at roykja. At slíkur hug­burð­ur er galdandi millum ung í 21. øld, tað er tekin líkasælu hjá for­eld­rum – sum á onkran hátt fær okk­um at hugsa um vanrøkt, tí tilvitað for­eldur kunnu ikki góðtaka, at teirra 12-13 ára gamla barn byrjar at roykja.

Tað er hesa líkasælu, sum Kar­sten Han­sen sum lands­stýr­is­mað­ur kann gera nakað við, og tað er slík líka­sæla sum ger, at neyðugt er við víð­gongd­um til­tøk­um, sum fyri tey flestu átti at verið ó­neyð­ug.

Sjálvandi eigur ikki eitt einasta barn at byrja at roykja í 2012. Vit kunnu ikki tvinga tey vaksnu at leggja av at roykja, men vit kunnu við av­gjøld­um og av­mark­ing­um ger tað so trup­ult, at tey troytt­ast – og leggja av.

Argumentini fyri hesum eru eyð­sýnd. Og loysn­in fyri at leggja siga­rett­ina er einføld: Tað er bara ein spurn­ing­ur um vilja, so koyr á, Karsten Hansen!