At partur av samgonguni ikki hevur ætlanir um at bøta um verandi pensjónsskipan, tað er greitt. Fólkaflokkurin hevur jú í hyggju at »privatisera« pensjónirnar, soleiðis at hvør Hanus og Janus sjálvur ger av, hvussu fíggjarligu ráðini skulu vera á gamalsaldri.
So pent, so pent. Men samstundis so veruleikafjart.
Tað var mikið stríð at fáa fólkapensjónina ígjøgnum í 1959 - og ágangurin var harður á teir, sum strongdu á, og sum megnaðu at halda vallyftið um fólkapensjónina.
Síðani tá hava flestu flokkar tikið fólkapensjónina til sín - og sagt seg stuðla solidariska tankanum um fólkapensjón.
Men seinnu árini hava víst, at fólkapensjónin er afturúrsigld - og at hon ikki er nóg sterk at tryggja fólki sømulig kor á ellisárum. Tí varð lógin um Samhaldsfasta samtykt - og farið varð at gjalda út í fjør.
Eingin ivi skal vera um, at tann samhaldsfasta - tann solidariska - leiðin er tann skilabesta at ganga, tí hon gagnar teimum flestu - og júst tað eigur at verða endamálið við sosialum skipanum.
Okkara ráð til politikararnar eru púra greið. Fáið í fyrsta lag skil á pensjónirnar. Tað verður ringt at sannføra fólk um fullveldið, um tit ikki ein gang megna varðveita pensjónirnar á sømiligum støði uttan danska hjálp.
Annars eigur Samhaldsfasti arbeiðsmarknaðareftirlønargrunnurin at verða styrktur, tí í framtíðini verður hann álitið?
