Hon er blíð, beinasom, sera beinasom, brosandi leitar hon av fullum huga í telduni, so telduheilin illa klárar at vera við. Pínadoyð, um hon ikki eisini er fryntlig.
Jú, jú, hetta man fara at bera til. Latið okkum nú síggja her, sigur hon, og fingrarnir dansa á knappaborðinum.
Ágrýtnið glampar um kapp við knapparnar í tænastubúnanum.
Hon er sørvismeindað. Hon er bara til fyri okkum hinu megin diskin. Vil gera alt fyri okkum.
Vit eru á flogvøllinum í Kastrup. Ikki í veruleikanum, men í einari sjónvarpssending, sum skal eitast at vera um veruleikan á flogvøllinum í Kastrup.
Tað er hon ikki. Hon er um ein fiktivan veruleika. Ein veruleika, sum gerst veruleikin so skjótt sum myndatólið er sløkt.
Eg havi verið á flogvøllinum í Kastrup nógvar ferðir. Eg kenni ikki rættiliga aftur tann fram úr vinaliga starvsfólkaskara, sum vit síggja í sjónvarpsrøðini. Í henni síggja vit bara ótolin, ófólkalig, full, óforskammað ferðafólk, sum eru so órímilig at krevja greið boð. Og starvsfólk, sum hava tol sum sjey jobar.
Tey, sum spæla seg sjálvi og eru høvuðsleikarar í øllum slíkum sjónvarpsrøðum, vita, at upptøkutólið er á on, og so leingi klára tey at halda sær.
Veit ikki hvat fína, lærda heitið á hesum slagi av dokumentarismu er. Pseudodok kanska.
Ein tann fyrsta av slagnum var um Heathrow flogvøllin í London. Hon er í lagi, tí bretar eru blíðir og fólkaligir. Teimum nýtist ikki at spæla tað.
Tað eru tey, sum eru beinasom og fitt uttan at hava eitt upptøkutól rundan um seg í einum radiusi, sum er hálvur metur. Tey eru bara so, altíð.
Eg skuldi úr Róm til Keypmannahavnar. Á flogvøllinum spurdi eg, um til bar at skriva meg inn alla leiðina til Føroya, tí eg skuldi úr Kastrup til Vágar sama dagin.
Kvinnan innan fyri diskin visti einki um Føroyar og enn minni um Atlantic Airways. Eg segði so, at tað var í lagi, um tað ikki bar til, tí eg hevði stundir at fara út at venda og skriva meg innaftur í Kastrup. Fólk stóðu aftan fyri meg í halanum, og sjálvur standi eg og banni og blóti innantanna – tá ringast er statt, eisini hart – tá fólk framman fyri meg brúka so ófatiliga nógva tíð um at skriva seg inn, kekka inn ókekkað.
For helviti, hava tey ikki ferðaseðil? Vita tey ikki, hvagar tey skulu og nær? Vita tey, hvar tey eru nú? Hví fari eg altíð í júst ta bíðirøðina, har sum øll hesi ókekkaðu kekka inn?
Nei, nei, segði hon í Róm og fór í holt við at leita eftir Atlantic Airways og Vagar og FAE. Fekk mannin við grannadiskin við sær at leita, og eg tordi ikki at venda mær við fyri at kanna, hvussu nógv stóðu og bannaðu á ymsum málum aftan fyri meg.
Fingrarnir dansaðu á knappaborðinum. Hon var vøkur. Og eg bíðaði eftir fyrsta glepsinum aftanífrá.
Framman fyri meg innan fyri diskin avgreiddi hon mína ferð allan vegin til Vágar. Fyri hana var hetta ein avbjóðing í starvinum, sum er í tænastuvinnuni.
Í Róm var svarið ikki: nei, tað ber ikki til, tí ferðaseðlarnir eru ikki keyptir frá sama seljara. Tað er klassiska svarið í Kastrup og Arlanda til dømis.
Eg slapp frá at fara út at venda í Kastrup og eina ferð afturat gjøgnum hatta idiotiska trygdareftirlitið, sum er líka trygt sum niðurslitnir píkar í einum píkadekki uttan mynstur.
Ella flogternurnar hjá Atlantic Airways. Altíð blíðar og vinarligar, beinasamar og hava gott tol. Uttan at nakað upptøkutól er umborð. Soleiðis eru tær bara.
Slíkt er eingin sjálvfylgja. Tað veit eg, eg havi flogið við nógvum flogfeløgum.
Vónandi fáa tær góða løn og ta virðing, tær hava uppiborna frá sínum arbeiðsgevara.
