Kvirt er í garði,
lívið er farið
um seinasta snarið,
- nú stilt er í lon.
Skeiðið er runnið,
lívsstríðið svunnið,
málið er vunnið,
- nú stilt er í lon.
Av varðum man kvinka,
av vitum man minka,
enn steinar tó rinka,
- nú stilt er í lon.
Løgd er hvør byrði,
rúmt tykkara gyrði,
øðrum til virði,
- nú stilt er í lon.
Tykkara lyndi,
jaleiki, yndi,
livir í fyndi,
- nú stilt er í lon.
Orð kunnu tagna,
minnini rakna,
tykkum vit sakna,
- nú stilt er í lon.
Nú detta í minni
teir dagar á sinni,
men orð ei eg finni,
- nú stilt er í lon.
Tit út eru borin,
hon undan fór vorðin,
hann sløkti motorin,
- nú stilt er í lon.
Spírar tó næla,
steinarnir tala
boðskapin sæla,
- nú stilt er í lon.
Hann stríddist um vágir,
hon bar sínar náðir,
við lívsvatnsins áir
- nú hvíli í frið!
---------------------
“Dreingirnir hjá mær”, Jóhan Petersen, Glyvrar, Kajfinn Hammer, Kollafirði
