Túsundtals stjørnur
Túsundtals vinir minnast teg í dag;
alt tað, tú framdi fyri fólk og bý.
Tú vart ein havn, eitt miðsavnandi stað.
Heim títt var gleði og tín farleið blíð.
Túsundtals dagar livdi tú á fold;
sorg, stríð og gleði, arbeiði og spæl.
Tó nú ei longur orkaði títt hold,
livir tín lívsleið enn í sinnum sæl.
Túsundtals dreymar liva eftir teg:
neistar, tú kyndi, brenna bjart sum bál.
Hitin frá tær enn vísir vilstum veg;
holdslóknað livir enn tín bjarta sál.
Túsundtals fólk nú fylgja tær á leið:
øll tey, tú hjálpti - øll, ið hjálptu tær;
allar tær vónir, ið títt jarðarskeið
birti tey ár, tú millum okkum var.
Túsundtals stjørnur birtast himni á;
túsundtals tár nú væta døkku jørð.
Túsundtals sálir fara tær ei frá;
við tína havn enn fjølgast frændafør.
Til minnis um Elin gummu,
á Ólavsøku, Sámal Matras Kristiansen
(vegl. lag: Ver tú hjá mær)
