Tjaldur manst tú aftur koma
her berlig kenst hvør fjallatroma,
tó berg og fjøllini enn standa
eins og fyrstu ferð tú komst til landa.
Mong skriðan tó í ur er lopin,
síðan tú fyrstan tínar møddu veingir
legði saman her um okkar? eingir,
klipp, klipp hoyrdist millum fuglasangin.
Manst tú aftur koma eins og áður
nú yvir landi dagur kennist gráur,
her mási, ravnur flúgva,
sum vilja ungar tínar pikka.
Vælkomið skalt tú vera,
oyggjum okkar? nýggjar vónir gevur
við tí reyða nevi, sum tú hevur
og ungum tínum føði gevur.
Nú nýggir vindar yvir landið reka.
Danir gølur burtur frá sær reka
eins og heglingsælið freka,
kanst á oyggjum okkar? tú føtur seta.
Vit lítið annað tær kunnu bjóða
enn títt egna reiður tóma,
ei nýtist nøkur kanning gerast,
tá tú í okkar? fagra landi ferðast.
Gævi vit av tær sum tjóð tað læra
skaparverk Guds at æra,
eitt heimligt reiður okkum byggja,
og barninum gleðina tryggja.
Tá sól í vestri setur tjaldursungi letur,
tað nýggja ættarliðið veingir breiðir
mót hæddum høgum vil nú flúgva,
so einslig kennist foldartúgva.
Faðir, eg tráan í mær beri
á mínum foldarvegi, gev mær megi
mót tí fagra landi flúgva,
har eg um ævir skal hjá tær búgva.
M. D. O.
