Setti meg niður á ein stein og fór at kanna meg sjálvan. Men nei ­ eg hevði ikki ilt nakrastaðni, og armar og bein vóru í lagi. Hvat ólukkan bagir mær, hugsaði eg. Tá rann fram fyri meg, at mamma mín ofta

sandoyarætlanini og tað var avgerandi fyri, at teir sóu møguleikan og fóru undir hetta. Bróta upp um armar Egil Olsen sigur, at hóast kappingin um fiskin er gróthørð ivast hann ikki í, at virkini í Sandoynni [...] Men so haldi eg sanniliga eisini, at vit hava fingið arbeiðsfólk, sum eru sinnað at bróta upp um armar. ­Eg haldi, at eg havi merkt eitt ágrýtni og ein hugburð hjá arbeiðsfólkinum, sum sjálvdan áður. Tey

beinum og við ongum stuðli í rygginum. Aftrat ríðingini havi eg fingið fysioterapi, har eg havi vant armar og bein, men hesturin eigur ein stóran part av æruni fyri míni framstig. Sclerosusjúklingurin, sum

allarhelst vilja vera útróðurin fyriuttan, og at so partar av hesum antin eru á tingi, ella hava armar inn í tingið, ger teir bert somikið sterkari. Tað, sum mest er frammi í løtuni, er at vísa á árið

hamum, og vísir á hvussu starvsfólkini á eini tílíkari deild stríðast, sum høvdu tey líka nógvar armar sum ein høgguslokkur, og við einum treysti sum Sisyfos kongur. Søgurnar í »Hotel Heyst« eru eitt sindur

at um jólahaldið datt niðurfyri í ár, so fór tað ikki at verða tikið upp aftur. Tær brettu upp um armar, og fóru av sínum eintingum undir at samla pening saman, skaffa innivist og skipa so fyri, at júst

biddarum, børnum, kvinnum við smábørnum á arminum, og tey vístu fram tað ringasta av øllum, ongar armar ella fingrar, kúlut fólk. Tey bidda við at rætta hendurnar fram, forma tær sum eitt ílat og lyfta

er kongur ímillum gøtusjónleikararnar.? Mattumbwe fór úr frakkanum og jakkanum og smoygdi upp um armar. Hann gníggjaði hendurnar inn í eu de cologne og fór í holt við at hjálpa hesum barni til verðina

ir á Sosialinum at samstarva, og hann var ikki ein stjóri, sum var bangin fyri at smoykja upp um armar. Krisjan var ein sera tolin maður, og nú tankarnir leita aftureftir, so var hann kanska í so tolin

Men hann kýtti seg, og royndi aftur. Og stutt eftir fór tað aftur á heysin. So breyt hann upp um armar og royndi enn eina ferð ? og so gav blaðið aftur upp ondina. Tilsamans fýra ferðir mátti Dagblaðið