sum eg seti stóran prís uppá. Eg virðismeti, at vit hava sjófólk, sum balist úti á havinum í ódnog í logn og leitar eftir fongi og førir hann til lands. Uttan hesihøvdu vit ikki tað vælferðarsamfelag, sum

alfagra land mítt" Tekstur: Tú alfagra land mítt, mín dýrasta ogn! á vetri so randhvítt, á sumri við logn, tú tekur meg at tær so tætt í tín favn. Tit oyggjar so mætar, Guð signi tað navn, sum menn tykkum

er ikki okkum, sum hava sitið heitt og væl í almennum kontorstólum og hugt út á firðirnar í ódn og logn at takka, at tað hevur víst seg, at føroysku firðirnir eru væl egnaðir til aling. Tað veit eg bara

røddir okra samfelt syngja: „Tú alfagra land mítt, mín dýrasta ogn! Á vetri so randhvít, á sumri við logn“. Tá fái eg í øllum førum ein klump í hálsin. Um tað nakrantíð var nakar ivi, so er hann ikki ta løtuna

leggja afturat, at seinastu dagarnar hevur ikki verið summar og sól, men kortini halda tit á, í ódn og logn. ##med4## ##med5## Vit fylgja venjingum tykkara, tá vit síggja tykkum fara framvið – gjøgnum bygd

vanliga verður kallað, ”Skipið” – at kirkjan er eitt skip, sum siglir á lívsins havi, bæði ódn og í logn, har hann, sum øllum valdar, situr afturi í rong við stýrisvølin. Báturin, sum hongur í kirkjuni –

lívið títt ber.« Orðini minna okkum á, at tilveran er litað av bæði góðum og ringum veðri. Løtum við logn, og løtum við hvøssum stormi. Og at lagnan kann raka okkum meint – og uttan ávaring. Missur á sjónum

skilja tilveruna og heimin. Hann leitar aftur í barndómin, tá tilveran var virkið útilív í ódn sum í logn, og ongin fitisótt gjørdi um seg millum børn og ung. Hann møtir upp á tingi, har ungar tingkvinnur

skip og bátar eru væl tryggari og størri enn fyrr, so er havið framvegis bæði frændi og fíggindi – “logn eina løtu, ta næstu ein ódn,” sum ein annar sálmur sigur. Ogn Føroya fólks – aja, trý orð, sum eru