minnist Jákup sjálvandi onkra skemtingarsama hending at greiða frá: Meg minnist einaferð, at ein maður kom inn í handilin at keypa einar buksur. Hann hevði helst fingið eitt sindur upp í høvdið, men fór
við at skilja, hvat ið hent var, og í heiminum tosaðu tey ikki um tað, ið farið var fram. - Eg og maður mín skiltu ikki álvarsemið beinanvegin, og vit vistu ikki, hvat vit skuldu gera, minnist omman. Øll
við at skilja, hvat ið hent var, og í heiminum tosaðu tey ikki um tað, ið farið var fram. - Eg og maður mín skiltu ikki álvarsemið beinanvegin, og vit vistu ikki, hvat vit skuldu gera, minnist omman. Øll
keypa tað longsta bommið, sum er at fáa. Meðan Oscar tosar við eina konu, stendur knappliga ein lítil maður framman fyri Guðruni. Maðurin er púra øvutur. Við honum fer Guðrun í øvutu verð, har hon leypir niður
morgun, og segði hann mær, at hann spákaði sær ein túr oman í Vágsbotn áðrenn hann kom suður, har stóð maður og málaði umborð á einum skipi, sum helst hevur rúmastu ferðaætlan í Føroyum. So er tað eg havi hug
sum fyrr, er tvætl. Hetta kann ikki brúkast til nakað siga vit, saman við yrkingum, meðan annaðhvør maður í Føroyum stendur á palli, og boðar Johannesar Opinbering, um undirgang, um djórið, um reiðmenn og
hjúnaband? Tað er týdningarmikið, at vit fyrst tosa um tað. Sambært orðabókini merkir orðið, hjún: “maður og kona, ið eru gift” og orðið, hjúnalag, er: “løgfest samband millum mann og kvinnu”. Síðani kann [...] gongur út uppá, at geva fólki av sama kyni loyvi at giftast, t.e. – so ótrúligt tað enn ljóðar – at maður nú skal kunna giftast manni, og at kvinna nú skal kunna giftast kvinnu. Løgtingsmál nr. 20 gongur [...] uppá at víðka ásetingarnar í føroysku rættargangslógini um upploysn av hjúnalagi – ja(!) fyri at maður skal kunna skiljast frá manni og kvinna frá kvinnu! Og í tí triðja uppskotinum, nr. 21, verður farið
frígera tey »fríu« intellektuellu? Hin fjórði maðurin í Føroyum, sum William Heinesen tosar um, er maður ella persónur, sum granskingin kann bjóða okkum, men hesin skal vita, at mentunarligt og tjóðskaparligt [...] og sleiskar fyri øllum valdsmonnum, hin venandi ella hóttandi prædikumannin, er eisini ein fjórði maður: ei, ið einki gól ger, men í stillum ger eitt harðvunnið og lønarleyst verk til at veita føroyingum
eigur hon eisini at gera. Í hvussu er um nakað er eftir av góðum føroyskum fólkasiði, nú sjálvt kosin maður ófólkaliga hóttir við at sýta fyri at fara til borðs við almennu gestunum. Tí kom tað helst óvart
mandat hevði fingið. Í hesum spenta politiska klima var tónin so fúlur, at ein ovurallergiskur hampamaður sum David Isfeldt hevði steinsvímað, hevði hann hoyrt ella sæð orðalagið á tingi og í bløðum. So
