helst lítil; vit eru so nógv systkin," segði Jóan. "Tað kann vera, at faðir eigur meira av ogn enn faðir tín, men eg eri ein genta, so tað man fara at verða lítið í mín part. Og vit eru eisini nøkur systkin [...] ikki vera døpur, um vit onga jørð eiga, eru vit góð hvørt við annað, skal tað ivaleyst ganga. Tað gongur eisini hjá teimum, sum onga jørð eiga, og kanska tey eru lukkuligari, enn tey, sum nógva jørð hava [...] at Jóan er ov fátækur til gera teg eydnuríka." "Faðir og tú eiga almikið til lívsins uppihald, men eru tit eydnurík? Ert tú, móðir, lukkulig?" Nú var Duruta ill. Hon næstan angraði tað, hon hevði sagt.
Tvær systrar úr Funningi, onnur tænti í Hvalvík og hin við Norðskála, vóru á veg heim at vitja foreldrini henda leygardag seinnapart. Tær høvdu avrátt við pápan um at koma ímóti teimum. Tá hann møtti teimum [...] Sunnanneystið, og vóru hesi tvey neyst til ein bát hvørt. Hetta vóru neystini sum vóru í støðni. Nøkur eru komin norðari aftaná. So var tað í Oksastøð inni í Garði. Har vóru tvey neyst, og tað var Billu [...] hvørjari aðrari fram við Halgafelli, sum vit rópa. So spyrji eg hann, um hann veit um bátar, sum fyrr eru burturgingnir úr Oyndarfirði. Hann sigur, at tað vóru tveir bátar, sum hann visti um, og báðir høvdu
gekst hjá summum av heimunum, sum mistu. Framvegis er børn hjá teimum, sum fórust, á lívi. Tey, sum eru farin, eiga so aftur børn, sum kunnu greiða frá út frá tí, sum teimum sjálvum er fortalt. Ein av teimum [...] Goje, segði, at eingin kom yvir at missa mammuna sum ung. Pápabeiggin tekur um endan Nú vóru bæði foreldrini deyð, og yngsta barnið var fimm ára gamalt. Tá hendi tað sjáldsama, at tann sum tók húsið uppá
