Steintór Rasmussen út barnabókina Søgusavnið, sum er ein bók við 16 ymiskum søgum. Hesar søgurnar nema við fleiri stóru spurningunum í okkara tilveru. Steintór heldur, at tað er umráðandi, at tað eisini
Førleikamenning er alneyðug, fyri menningina av fakinum og fyri at varðveita sína vitan og fyri at nema sær enn meira vitan. Men fer ein so aftur til arbeiðis og ikki fær arbeitt við tí vitan, ein júst
tað andliga fortapilsi, sum vit eru vitni til í syðsta parti av ríkisfelagsskapinum, har okkara ungu nema sær útbúgvingar. Har tey humanistisku fakini, tað andliga, tað almenna dannilsi, verða forfjónað.
ling. Í hesum sambandi hevur hon verið í Italiu. Hon fer aftur til Italiu í november í ár fyri at nema sær meiri kunnleika um ljóðføri og egnaðar reparatiónshættir. Fleiri slík planløgd skeið liggja í
pikk við okkum, tí so skuldu vit nerta við tær. Tað var ágangur. Tað vistu nonnurnar longu tá. At nema ógiftur við eina gentu, tað var synd og gav ókeypis pláss á fremsta beinki í helviti við besta friðaða
føroysk náttúra. Hetta er framvegis náttúra. Hon er ikki “farin”. Hon er her. Vit síggja hana. Vit kunnu nema við hana. Vit kunnu framvegis njóta hana. Eri ikki samdur við grundgevingini hjá Henrikki Møller –
í Danmark. Tá ið ein fær slík boð, stendur heimurin stillur, og øll meining hvørvur. Lívsins lýti nema ein innast í sálina, og ein tungur tankaburður tekur við. Minnini verða sett í gongd, og fram trína
í Danmark. Tá ið ein fær slík boð, stendur heimurin stillur, og øll meining hvørvur. Lívsins lýti nema ein innast í sálina, og ein tungur tankaburður tekur við. Minnini verða sett í gongd, og fram trína
framúrskarandi, so er alneyðugt, at lærdómurin verður so fjølbroyttur sum møguligt, og at tey ungu nema sær kunnleika úr so nógvum londum sum gjørligt. Haraftrat er vandi fyri, at nógv ung setast aftur
útbúgving. Eg helt, at tað fór at vera lættari, so eg taki hattin av fyri teimum mammum, sum megna at nema sær eina útbúgving. Hvat ger teg glaða? Tá tað gongur væl hjá teimum, sum eg eri góð við, og tá ein
