Samrøða "Livdi í ódn, doyði í logn". Soleiðis skrivar Finnbogi Ísakson í bók síni "Aftur og fram" um Ova, tá ið hann doyði. Mamma Ova, Olevina Joensen, heldur, at hesi orðini um sonin eru rættiliga beinrakin [...] Tað var ikki, fyrr enn á einum hotelli, at vit veruliga sluppu heilsa uppá hann, sigur Vina. Doyði í logn Eftir at Ove Joensen hevði fullført sína ætlan, var næstan ongantíð friður um hansara persón. Hann

rak á land í Havn. Tað sigst, at fyrsta túrin Johan fór til skips, makaði veðrið, og tað gjørdist logn, táið teir komu suðurum Streymoynna. Har lógu teir og drivu í 14 dagar, uttan at koma longur. Einaferð

leggja afturat, at seinastu dagarnar hevur ikki verið summar og sól, men kortini halda tit á, í ódn og logn. ##med4## ##med5## Vit fylgja venjingum tykkara, tá vit síggja tykkum fara framvið – gjøgnum bygd

at skilja, hvussu nógv baks tað var at liva og yvirliva tá í tíðini: Har hava fólk gingið í ódn og logn. Í sól og bølamyrkri. Í húðaskóm og síðum kjólum. Rennandi eftir lækna ella jarðamóðir. Leiðandi við

lívið títt ber.« Orðini minna okkum á, at tilveran er litað av bæði góðum og ringum veðri. Løtum við logn, og løtum við hvøssum stormi. Og at lagnan kann raka okkum meint – og uttan ávaring. Missur á sjónum

øllum borgarum í sóknini. Velji fólk, ið hava dirvið og áræðið, ið kunnu taka avgerðir bæði í ódn og í logn. Gott val.

í eini aðrari prin­sessu. So vilja tey hava børn – og so fara tey í ein sáð­banka! – Meðan Gerhard Logn­berg á­varandi sigur, at »hasi fólk­­ini helma ikki í fyrr enn tey standa framm­an fyri alt­­a­r­i­num

er hon flutt aftur til Føroya. Henni dámar veðurlagið, har alt stendur í einum ein dag, og tað er logn næstu løtuna. Tað er náttúrukreftir, henni dámar, og sum í yvirførdum týdningi mugu til, um skil skal

vanliga verður kallað, ”Skipið” – at kirkjan er eitt skip, sum siglir á lívsins havi, bæði ódn og í logn, har hann, sum øllum valdar, situr afturi í rong við stýrisvølin. Báturin, sum hongur í kirkjuni –

úr kvøldi, og hátt krýndi himin við stjørnum høvur á hvítari fold. Varðin, 1929 Tað er ei logn Tað er ei logn, ei kyrrubrøgd ið valda lívsins vøllum, tað er hin mikla skýferðin sum sýnir gongd í øllum [...] alt tað, sum hugurin fær loftað." Hetta, sigur skaldið, "var fyritreytin hjá tí, at ein kom at meta logn og friðsælar løtur sum mátt í hægsta lagi." Tað ber boð um sjáldsamt og eyðsýna fjølbroytt náttúruveldi