kropsliga. Vit sóu eisini, at teir broyttu hugburð til hvussu teir sjálvir fataðu sítt kropsliga megni. Riggaði tað fyri øll? Tað riggaði so mikið væl kropsliga, at øll tóku seg fram, meðan tað í mun
fyrimyndarliga tænastu á URD í avmarkaða tíð. Har er ikki ein fingur at seta á. Men eg ásanni, at eg ikki megni at bjóða foreldrum mínum eina loysn, eins og tey góðu ommu í Húsavík. Hvørki eg sum sonur, ella samfelagið
hjartablóð. Heiltstoypt list, sum rørir, fangar og fær latið upp til innara heila og hjartarúmini. Eg megni ikki at siga hvat listin er, men heldur, hvussu eg sum mentanar-og listanjótari lystiliga leski mær [...] portrettini. Svørtgráu strikurnar sum skapa úttrykk. Einklar. Tú megnar at fanga okkurt, sum meg ikki megni at seta orð á. Tíðin fer at prógva tað. Vita bara! Eg legði mær í geyma, at tú í samrøðuni í fyrrakvøldið
meir ella minni óvanliga væl higartil, so tað ræður um at njóta tað “så længe det varer”. Men eg megni einki uttan mínar liðfelagar, so hesin heiðurin fer eisini til teir, venjaratoymið og øll hini fantastisku
og er tørvur á hjálp, so er hon á staðnum. Endamálið er at arbeiða út frá meginregluni, “hvussu megni eg mítt lív”. Psykoterapeuturin tosar við næmingin, meðan hann enn megnar at vera í skúlanum. So verða
fari eg beinanvegin at svara teimum: Jú, tað eri eg avgjørt. Men hóast tað, so haldi eg ikki, at eg megni at fylla allar teir kristnu heiligdagar við kristnum innihaldi. ##med2## - Eg eri so avgjørt fyri
fegin. -Eg havi trivist í íbúðini frá fyrsta degi. Her er alt á einari hædd og ikki størri, enn eg megni at gera tað, sum gerast skal. Her er gongd, tvey kømur og vesi, og so eru køkur og stova í einum,
at næmingurin er eitt barn, sum hevur brúk fyri at kenna seg virðismett og fáa kensluna av, at eg megni nakað og kann sigra á eini avbjóðing. Uttan menniskjansliga menning, verður eingin samfelagslig menning
altíð ríkiligt at gera, og eg arbeiði sjey dagar um vikuna – so nógvar tímar um samdøgrið, sum eg megni. Tað er eingin loyna, at maðurin er nógv eftirspurdur sum myndamaður. Ólavur Frederiksen sigur, at
fantastiska konu. Eg eri sera jaligur sum persónur, og sjálvt um tað kann vera rokaligt rundan um meg, megni eg væl at halda høvdið kalt, og hava yvirlit. Eg havi mangan nógvar avgjørdar meiningar, men eg eri
