Menn uttan ávirkan

Vit hava sagt tað fyrr, at Jørg­en Nicl­a­sen í vár gjørdi sama takt­­iska brølara, sum Jó­ann­es Eides­gaard gjørdi í 1996, við at taka F­ólk­­­a­­­­flokk­­­in úr sam­gong­uni.

Fólka­flokk­urin setti seg utt­­an fyri alla politiska á­­virk­­an. Sam­­bands­flokk­­ur­in, Javn­­a­­­ð­ar­flokk­­ur­­in ­og Tjóð­veldi hava upp á skift ikki tor­­að at stýrt utt­an Fólk­­­­a­­flokk­in síð­ani heilt aft­­ur í sjey­t­­i­ár­­­u­­num.

Men nú vil eingin teirra hava nak­­að við Fólk­a­flokk­in at gera. Og tá hann nú sjálv­ur setti seg utt­an­fyri – so var tað so upp­­lagt hjá hin­um trim­­um at kasta sam­an.

Hesum líður Fólk­a­­flokk­­ur­­in undi­­r nú – og hes­­um fer hann helst at líða und­ir eft­ir val­ið eis­ini.
Jørg­­en Niclasen og Kári á Rógvi leggja nú upp­skot fram um nýval.

Tað er kanska ein desperat roynd hjá tveim­um floks­for­monn­­um­ at sleppa fram at vald­i­­­num – monnum, sum als onga politiska ávirkan hava.

Talan er um eitt para­du­upp­­skot, sum kann verða samtykt, alt eftir, hvat Tjóðveldi vil.

Men stuttligt er tað kort­ini at síggja, hvat tað er, sum set­ir politisku dagsskránna hjá monn­um, sum Jørgeni og Kára: At standa uttan á­virk­an! Men tað er jú menniskjansligt – í øllum førum millum politikarar.

Nýval fáa vit so kortini. Met­­ir løgmaður, at heystið fer til val­­stríð og glantri­leik, so verð­­ur tað fyrr. Fara ting­­fólk at ar­beiða við skili, so verð­ur tað seinni.
Livst so spyrts.