Grem teg ei, unnusta mín, at tú so skjótt gavst teg undir!
Trúgv mær, eg hugsi ei ljótt, hugsi ei illa um teg,
Amors ørvar virka ei eins; tí at nakrir bert rispa:
djúpt av tí sníkjandi sótt hjartað gerst terandi sjúkt.
Uppaftur aðrir við veingjaðum fjaðrum og nýhvestum oddi
níta í mønu og merg, birta í blóðinum brand.
Áður á sinni tá gudarnir elskaðu, føddist hon girndin
straks tá hin elskaði sást, njótingin útsett ei varð.
Heldur tú kanska, at ástargudinnan so leingi gat drála,
tá ið hon fjallinum á fekk á Anchisesi hug?
Og hevði Luna seg aftrað at kyst hin sovandi ungling,
hevði Aurora við eitt svartsjúk úr svøvni hann vakt.
Hero í veitslunnar lag sá Leander, og uttan at himprast
stoytti hann seg undir kav brennandi heitur av ást.
Rhea Sylvia berandi krukku á høvuri sínum
oman at Tiber - har brátt gudurin vilja sín fekk.
Svá gat Mars sínar synir! Og síðani báðar teir føddi
úlvatíkin, og Rom, býanna býur, varð til.
Johan Wolfgang von Goethe, 1749 - 1832, Týskland
