Karlot Hergeirsson
Valevni fyri Framsókn
Framsókn er stovnað, tí brúk er fyri einum flokki, sum talar fyri persónliga frælsinum. At vera liberalur, er, fyri mær, eitt góðskustempul. Hetta góðskustemplið eiga vit eisini at geva okkara landi.
Á sama hátt, sum hin einstaki borgarin hevur trúarfrælsi, skal hann hava rætt til at gifta seg, óansæð hvørja kynsliga sannføring hann ella hon hevur.
Tað hevur verði, og er, misskilt at Framsókn vil hava giftuna av samkyndum inn í Kirkjuna. Tað er ikki so. Eins og hvør borgari skal hava frælsi, so skal kirkjan og samkomur hava sítt frælsi at gera av.
Fyrst er neyðugt at definera eitt hjúnalag:
Kirkjuliga vígslan hevur tveir partar: ein løgfrøðiligan sáttmála, millum mann og kvinnu, og so eina signing av hjúnabandinum. Tann løgfrøðiligi parturin er nóg mikið, fyri at verða giftur, og hann kann fáast á býráðsskrivstovuni. Hesin parturin, bindur partarnar felags til hvønn annan, sum eitt nú merkir arvarætt, felags búgv, uppihaldsskyldu o.s.fr.
Tað kirkjuliga vígsluritualið skulu politikarar als ikki blanda seg í. Tann spurningurin liggur hjá kirkjuni og hjá kirkjuni aleina. Tað kirkjuliga hjúnabandið, eru viðurskiftir, sum kirkjan tekur sær av.
Tað borgarliga hjúnabandið er hinvegin ein løgfrøðiligur spurningur, sum vit, frá politiskari síðu, kunnu taka upp til eftirmeting – Og tað er tíðin komin til nú. Hvat vinna vit, sum land, við at samkynd pør t.d. ikki fáa rætt til at arva og forsyrgja hvønn annan?
Kærleikin millum tveir partar kennir ikki til kyn, líka sum løgfrøðiligar avtalur ikki eiga at kenna kyn. Tá signingin ikki er við, er eitt parlag bara ein løgfrøðilig avtala. Tí átti tað ikki at verið neyðugt, at verið ímóti, av átrúnaðarligum orsøkum. Sjálvt um føroyingar flest siga seg vera kristnar, so átti tað ikki at verið nakar trupulleiki at givið samkyndum borgarlig rættindi, til at knýta seg løgfrøðiliga at einum lívsfelaga.
