So fór Ingolf S. Olsen...

Vit hava fyrr á hesum stað skot­ið Ing­olfi S. Olsen í skógv­ar­nar, at hann hev­ur gjørt journ­a­l­i­stikk, sum bar brá av at vera til frama fyri eitt á­víst nót­a­bát­a­reið­arí í Gøtu.

Tað var tá hann var á makr­el­veiðu við Finni Fríða og í tí sam­bandi gjørdi inn­slag til Deg og Viku, sum hevði slag­síðu – og sum gav inti­gri­tet­i­num hjá Ingolfi eitt skar.
Men nú hevur hann tik­ið stig­ið fult út. Frá at vera tann sera ser­i­øsi tíð­ind­a­mað­ur­in, sum ikki so frætt sum kundi vera limur í ein­um fót­bólts­fel­ag, tí tað skaddi inti­gri­tet­in, er hann nú kan­di­dat­ur fyri Tjóð­veldi til løg­tings­val­ið og ætl­ar sær á ting at lyfta arv­in eftir Tór­bjørn Jac­ob­sen, sum langt síðani hev­ur boð­að frá, at hann ikki still­ar upp­aft­ur. (Men man hann ikki gera tað kort­ini?)
Ikki tí, tað er í fínasta ord­an, at journ­al­ist­ar stilla upp til val. Men teir taka ein stór­an kjans, tí júst tað valið ger, at ar­beiðs­treyt­ir­nar broyt­­ast – skuldu teir ikki ver­ið vald­ir.