rin vil ikki eksperimentera við Føroya fólki, hevur avdúkað eitt satt trauma hjá tjóðveldisfólki (Gud viti hví). So stórt, at løttu pennarnir hava havt tað brennandi nátt sum dag. Kjakið hevur snúð seg

stendur framman fyri ovurstórum avbjóðingum, tosa hesir somu menn við hjálp frá Javnaðarflokkinum, Gud hjálpi mær, um enn fleiri yvirtøkur um skerjan av enn meira blokki komandi árini. Ørkymlandi má tað

kjarnan í samfelagsmøtunum er framvegis samfelagið. At vera saman við øðrum trúgvandi og at kenna Gud í samveru við onnur. Amen, geisp og buh Brøðramøtir eru rættiliga friðarlig í mun til nógv onnur sløg

kjarnan í samfelagsmøtunum er framvegis samfelagið. At vera saman við øðrum trúgvandi og at kenna Gud í samveru við onnur. Amen, geisp og buh Brøðramøtir eru rættiliga friðarlig í mun til nógv onnur sløg

at vera nakað smalur. Tað eru mangir føroyingar, sum hava Guds orð sum sítt fundament. Kanska eru teir fleiri enn vit halda! Ein, sum hevur Guds orð sum lívsins grundvøll, eigur ikki at skammast við sítt [...] endurtikin hvønn sunnudag í kirkjunum kring landið: "Eg trúgvi á Gud Faðir, hin alvalda, skapara himins og jarðar. Eg trúgvi á Jesus Krist, Guds einborna Son, váran Harra, sum er gitin av Heilaga Andanum, borin [...] upprunaliga nýtt um ein protestantiskan trúarbólk í Amerika, sum legði stóran dent á, at bíblian er Guds orð, at Jesus reis upp frá hinum deyðu, moydómsføðing Krists, sáttargerðina og Jesu seinnu komu. Tey

fundament er spurningurin um trúgv. Hvørjum trúgva vit? Trúgva vit á Jesus, sum er "upphav skapnings Guds" Ella trúgva vit á ein saman-vavstur av Darwin (menningarlæra) og humanismu. Menningarlæran er í sær

við eini kristnari trúgv. Vit eru menniskju, og í kraft av at vit eru menniskju, eru vit syndarar. Í Guds eygum eru vit eins stórir syndarar. Sum ein prestur segði so gott og eg citeri: “tit skulu minnast [...] døma nakran, tí tað er bert ein ið kann døma... At tað sita nakrir politikkarar og halda seg verða Gud í einum politiskum máli, er ein farligur coctail. Hettar er fundamentalisma tá hon er vandamiklast

ein útrættur armur til okkum, sum eru so illa stødd og ikki høvdu havt nakað at bygt á, hevði ikki Gud havt opinberað okkum tað við orði sínum. Jú, okkum tørvar eitt fundament at byggja á. Okkum tørvar

eitt tól, ið skipar skiftið vøku og søvn, arbeiði og hvíld. Tíðin er karmur um Guds egnu opinbering av sær sjálvum. Hin ævigi Gud, ið sjálvur er uttan fyri tíðina, sum verður ásett og skipað av sól og mána [...] til jarðar í fylling tíðarinnar. Áhugavert er at síggja, at Gud, ið er ævigur frá upphavi og hvørs ár ongan enda fáa, kemur til jarðar. Gud kom við føðing sonar síns inn í ta jarðisku tíðina og gjørdist [...] »Men tá ið fylling tíðarinnar kom, sendi Gud son sín, føddan av kvinnu, føddan undir lóg.« (Gal. 4,4) Adventstíðin er komin væl áleiðis, og vit fara nú í jólafrí. Sunnudagurin var hin fjóðri í røðini,

brúðarrøðuna. Í røðu síni bant hann trúnna og kærleikan millum tvey saman, og samanbar hesi við kærleika Guds til menniskjuni. Tað var Steinbjørn Jacobsen, borgarstjóri, ið vígdi søguliga brúðarparið. Sum eitt