homrunum, ið lesa sína morgun- og kvøldbøn í regni, skadduvindi, toku, í mjørkatámi, stormi, kava, í logn og dýrdarveðri. Øll tey orðini, sum eru knýtt at hesum fyribrygdum, finnast kanska ongastaðni á Guðs

í himmalsins ódnarveðri, har tað kundi ganga báðar vegir, men nú stilti hann av. Av álvara. Nú er logn. Og eg fái ikki sagt tað betur enn trubadoururin Eyðun Nolsøe í sanginum um deyða faðir sín: „Mín

veruleiki. - Okur sum eru lokalir vita og kenna dalin, eru uppvaksnir í økinum og hava livað har í ódni og logn. Um okur skulu taka lágættirnar, sum okur eru mest bangnir fyri, so er tað ikki við mýkindum, at tær

at sjógvarnir fara at bróta og aldurnar ganga høgt, kann myndin eisini sýnast óbroytt, tá aftur er logn. Men í kjalavørrinum er sjógvurin broyttur. Hetta eri eg takksamur um.

Felagssangirnir í kirkjuni vóru Vælkomin summartíðin við sól um fjøll og fjørð, Stýr míni skútu í ódn og logn, Slættasti sjógvur og brattastu bylgjur og Boðar tú til allar tjóðir. Óli á Geilini spældi undir til

íblástri úr náttúruni sigur búmerkið frá um træið, ið er sprottið úr jørðini. Træið hevur staðið sterkt í logn og í ódn stilli og tað veksur enn dag um dag. ##med3## – Træið ímyndar vísdóm, vøkstur og lívið. Í

at skilja, hvussu nógv baks tað var at liva og yvirliva tá í tíðini: Har hava fólk gingið í ódn og logn. Í sól og bølamyrkri. Í húðaskóm og síðum kjólum. Rennandi eftir lækna ella jarðamóðir. Leiðandi við

hava hjálpt henni at fest. – Tá útsynningsstormur er og tú mást halda sær fast – ber til at sita í logn á eystursíðuni á altanuni við stearinljósum og njóta vakra útsýnið yvir Tórshavnar verjugarð – Nólsoy

seglunum, tí smíðaða naglanum úr kjøli í stevni, og teim drúgvu túrunum vestur um høv í ódn sum í logn, sigur hann.

eitt nýtt tekstslag. Ein søgumaður hevur lýst árið 1580 sum ódnareygað. Eitt andarhald við stokkutari logn, tá ið tey ógvisligu trúarkríggini í Fraklandi eru í ferð við at skifta úr einum skeiði í eitt annað