Hugnaligar løtur hjá Magnu, har børn okkara vóru í pleygu. Páskatúrur til London, Norðoyastevna í Rom, kvinnutúrur í Bulgarien, silvurbrúdleypsdagur tykkara, har vit vaktu tykkum við sangi, tín fimmti ára
møttust, var Olivia altíð glað og dugdi væl at siga frá, og tað gjørdi hana til eina sera spennandi kvinnu. Olivia var heldur ikki sein at troysta, tá onnur fingu mótgongd, tí hon sjálv visti hvat í tað vildi
somuleiðis munandi longri tá enn nú. Tó ikki var sum at siga tað, at finna arbeiði hjá einsamallari kvinnu við 3 smáum børnum. Pápin Malvinus gjørdi sær hetta til bønarevni, at Marjun skuldi finna eitt gott
alt sárkaðist ellisstøðið." Og sárt var at síggja, hvussu ørkymlandi tað var fyri hesa sjálvbjargnu kvinnu at missa sín førleika. Hon vildi fyri alt í verðini klára seg sjálva. Fyri nøkrum árum síðan var
hættir á einum garði, sum hevur verið bundin at aldargomlum siðvenjum. At reka ein garð, uttan eina kvinnu, sum orkar og vil vera við, ber at kalla ikki til - her hevur tú havt tín stóra stuðul í Lenu til [...] við øllum hinum, ið undan eru farin. Við ríkum minnum um eina góða farna tíð saman við eini megnar kvinnu, kanst tú líta aftur um bak og ikki smæðast við vala førningin, tit bæði settu eftir tykkum - tú
at eiga vinir í okkum starvsfeløgum her á Landsbókasavninum. Hóast sagt verður, at kvinna kemur í kvinnu stað, verður tað sera ringt at fylla aftur rúmið eftir Ingrið Hammer. Friður veri minnið um hana
bønarinnar veingjum, styrkja og troysta tykkum børn við familju. Friður veri við minninum um eina dygdar kvinnu. Guds lyfti halda, hvat enn eg missi, hvat enn ið brestur, tey bresta ei, um stjørnur blankar enn
fyri hjá henni til tað handaliga, eins og hon var sera kvik í øllum verki. Í Gudrid fann tú eina kvinnu, sum bæði var ein einastandandi mamma og samstundis var framúrskarandi til alt húsligt og handaligt
ávirkan á hana. Hennara lætta lyndi kom til sjóndar, og viljin og áræði, ið altíð hevði eyðkent hesa kvinnu, hevðI sjúkan ikki kunna bast, hon gekk til handils uttan høkjur, saman við eini dóttur sínari ?
Heimið var altíð væl ansað. Tú vart tann typan, sum ikki dámdi at verða bundin av nøkrum. Ein sterk kvinnu-fyrimynd, vart tú! Hendurnar hevði tú sjáldsama góðar og eisini fylgdi tú so væl við í øllum sam
