sami aftur. Dagarnir tykjast myrkir og daprir, men sjálvt um vit hava trupult við at síggja nakað ljós fyri framman, og vit hava trupult við at skilja, at tað er ein meining við øllum hesum, so vita vit
inn. Brynjolvur var ein av teimum stillu í landinum, hann var ein trúgvandi maður, hann setti ikki ljósið undir skeppuna. Eg minnist aftur til, tá hann arbeiddi saman við mær í ambulansatænastuni,
ið elskaði lív og anda. Vit altíð teg minnast við gleði og gleim, og sorg í sál skal linnast. Eitt ljós tú vart við tykkara heim, vit goyma í hjartanum innast. Skjótt várið her lendir og kraft gevur rót
okkum styrki sum sita eftir. Tá eg hugsi um teg, góða Unn, er tað við einum smíli, tí altíð vart tú ljós og glað, ikki ólík einum eingli, og hetta hevur tú givið mær, góða - møguleikan at sita eftir við
Henda dag varpa vit ljós á tað góða samstarvið í útnorði við tiltøkum í øllum trimum londunum. Dagurin bjóðar okkum eisini at eggja til alsamt tættari samstarv í útnorði og at kveikja áhugan fyri mentan
er beinleiðis ósatt og haraftrat hent hjá landstýrismanninum, um hann ynskir at seta okkum í ringt ljós. Vit eru í verkfalli fyri at verja eitt sera týdningarmikið principp undir okkara arbeiðsumstøðum
komu at kennast og seinnri giftist. Vit vóru nógv í húsi - nógv stríð og strev, men altíð var mamma ljós í sinni, og tí var eisini lætt og ljóst inni. Hentleikar vóru ongir av tí slagnum, sum í dag gera
liva saman er nokk ein paradisiskur dreymur, men tá tú fært tær kettu, kanst tú velja eina, ið er ljós á litið, so fuglarnir síggja hana. Vilt tú hava fuglalív í garðinum, mást tú planta trø, so fuglarnir
Kringvarpið sendir árla og seint nakrar av dystunum. Hetta gleðir mong, men kann óivað eisini varpað ljós á ósjónlig mørk, ið annars eru vanlig fyri, nær sjónvarpið sleppur at valda, og hvat skal vísast í
