ganga skrátt niður í vegin. Høgra hjól á bilinum nertir bilverjuna, har hon endar, meðan vinsta hjól rakar bilverjuna, har hon byrjar aftur. Men har er – sum myndin vísir – ein skrái frá vegnum og upp á bilverjuna

Tú verður ikki har fysiskt, men í andanum verður tú verandi, kæri vinur. Missurin av tær rakar eina nerv, rakar á eitt sárt stað. Eg kenni hjálparloysi. Eitt ella annað signal um at eitt lívskapittul er [...] vit allíkavæl eina rúgvu afturat saman! Eg fylgdi við tær, og hóast eg kenni útlitini tá slík sjúka rakar, so vildi eg ongantíð trúgva tí. Kontanti veruleikin hevur ilt við at festa seg í mínum sinni. Tað

Føroyum fara upp. Tað merkir, at tá oljan dýrkar. Tá rentan fer upp. Tá matvøruprísirnir hækka. Ja, so rakar tað tey lægstløntu og miðalløntu meint, sum ongan skattalætta hava fingið. Palleba og Marsanna fáa

fyri hesum, men samstundis rakar ætlaða lógarbroytingin okkum. Vit eru tann minsta alifyritøkan í Føroyum, sum hevur ein útlendskan eigara – og sum eigur meiri enn 30%. Tí rakar henda ásetingin okkum sera

breddanum eina drúgva tíð nú. Vit hava hoyrt mest um fiskivinnunýskipanina. Hon er helst tann, sum rakar flest fólk og okkara fiskivinnu mest. Í røðu síni staðfestir løgmaður, at tað ikki hevur verið lætt

Teknikkurin er tann sami, slappa av og syrg fyri at síðan av kroppinum vendur niður tá kroppurin rakar asfaltið, sigur løgmaður. Og samstundis sum at hann ynskir øllum eitt gott vikuskifti, leggur hann

týdning fyri Føroyar, tí sum er noyðast vit at betala toll av okkara útflutningi til Russland og tað rakar serliga uppisjóvarvinnuna meint. Tað eru vælvitandi keldur sum vilja vera við, at russarar hava lagt

løtuni. Tað hevur stóran týdning hvørjar kranar í maskinrúminum, tú skrúvar upp á, soleiðis at tað rakar rætt. Tí er tað at stórum týdningi at fíggjarmálaráðharrin fær arbeiðsfrið. Hann heldur tað eisini

gjørdu, tí tað mátti gerast. Og eg tvíhelt um álit og tilmæli. Tí spurningurin um álit ella eftirlit rakar kjarnan í míni sannføring. Vísir tú fólki álit, taka tey ábyrgd og vaksa við uppgávuni. Hugurin at [...] at menniskjan fær ikki vart seg fyri øllum. At vit hava ábyrdina hvør fyri øðrum, sama um lagnan rakar okkum øll í senn ella einsæris. Og latið okkum varðveita ósvitaliga álitið á, at vit lofta og hjálpa

integratiónin miseydnað, og nógv kenna seg uttanfyri felagsskapin. - Og óttin veksur, tá ið yvirgangurin rakar fullkomiliga verjuleys fólk eitt stuttligt summarkvøld við strondina í Nice ella eitt hugnaligt v