pápi, »at tað átti at vera eitt ella annað, sum gav skipinum ferð, tá tað ikki steðgaði og ongin eldur var í tí. Vit fingu tað ikki aftur, sjálvt um tað ongi segl hevði og stilli var.« ?Tað var tað fyrsta
segði ”Gúd”og ”keru vinir” í øðrum hvørjum orði. Tað var skilligt, at Guds eldur var inni í honum, og tað kendist, sum hesin eldur hevði brent seg gjøgnum hold og húð og hevði givið honum hetta dæmið. Her
m er full av syrgiligum vanlukkum, sum hava kostað hundraðtals mannalív. Ein av hesum var, tá ið eldur kom í lugarið á Acorn í 1928, og sjey menn doyðu. Grundað á skrivligt tilfar og frásøgnina hjá Dinnufíu [...] deyður, Hans Jacob yviri í Geil er deyður, Poli á Tarafløtti er deyður og gamli Djóni er deyður. Eldur hevur verið umborð í Acorn”. Tað vóru eini forferdilig tíðindi. Boðini koma í Ólastovu Frida segði
teirra fjølbroytta virksemi. Hann var við Herkules í Kyrrahavinum í 2007, tá ið tað var so óheppið at eldur kom og 10 kinesarar doyðu. Hetta var sjálvsagt ein skakandi uppliving. Eisini hevur hann verið skipari
ar eftir kríggið, og tá fór Peter Klein, systirsonurin, at handla inni í Víkum, og tíanverri kom eldur í handilin í 1972 og kolaðist alt upp. Handilin og Víkhúsini vóru ein ímynd av Henriettu. Handilin
so skuldi tjørutunnan koyrast á bólt oman gjøgnum brekkuna. Soleiðis var gjørt. Tá so tjøran, sum eldur var komin í, rann úr tunnuni og hol var brent á hana, legði hon eftir sær eina eldslóð allan vegin
lut tjóðskaparrørslan, sum fyribrigdi og mennandi máttur, hevur havt fyri okkum, síðani eimur varð eldur í fronsku høvuðsborgini fyri væl meira enn tvey hundrað árum síðani. Tað var ein dapurskygdur vísindamaður
fyrsta hús So til gongu. Fyrsta hús, vit komu til, var ein fiskamjølsverksmiðja. Har var ein opin eldur, og har stillaðu vit okkum at verma okkum. Tá vit høvdu staðið eina løtu, fóru vit aftur at ganga
gjørdist heilt verulig í huganum. Tað var líka veruligt, sum vissi tann vaksni hevði sagt: Tað er eldur í húsinum – far út! Men einum brennandi húsi kanst tú renna út úr. At sleppa undan helviti var ikki
allur botnurin farin undan bátinum. Eg stóð á dúrkinum og datt á dúrkið. Ljósið fór, men tað var opin eldur í lugarinum, so eg sá so frægt, at eg fann. Tí fekk eg í tí sama vent mær móti leytaranum. Eg slapp
