Ikki varnaðist je góða Estrid, at tað var seinastu ferð, at ogur báðar skuldi hittast tá je fór niðan um vegin at fáa mær ein kaffimunn og eitt hugnaligt prát. Tú gekk og stákaðist við at gera døgverð

Mín elskaði abbi, tað er hart at skriva hetta, tí tú er ikki her hjá okkum longur. Vit sleppa ikki at síggja títt deiliga smíl og skálkabros...saknurin er ómetaliga stórur. Altíð, alt eg minnist, hevu

Ringt er at koma norður til Mikladals og vita, at tað manglar ein persónur, sum vit ikki skulu síggja meira. Abbi, eg dugi ikki at ímynda mær, at tú ikki ert ímillum okkum meira. Abbi var sum ein pápi

Nú vil eg royna at skriva nøkur minningarorð um mín elskada beiggja Robert, sum eg elskadi yvir alt her á jørð. Ikki er tað nemt at sita og skriva, og saknurin er so stórur. Minnist sum tað, sum var tað

Røddin er tagnað, eg fari ongantíð aftur at kunna tosa við teg. Stólurin er tómur, eg fari ongantíð aftur at møta tínum brosi og tínari góðsku. Eg finni ikki orð, ið til fulnar kunnu lýsa saknin, sorg

Saknið tungan harmin vekur at so dátt vit mistu teg, Harrin gevur, Harrin tekur, ei vit skilja Harrans veg; ei á foldum finnist tann, lívsins gátu grunda kann: Best sum sólin fagrast skúnur, deyðin in

Mín elskaða mostir er far­in frá okkum og heim til Harr­an. Tað er ikki til at fata, og tað kennist sera ringt nú – og tá ið so gerandisdagurin kemur, verður tað uppaftur verri. Saknurin verður ring­u

Í dag er júst eitt ár síðan tú so brádliga varð tikin burtur, og hettar fær meg at hugsa um, hvussu trupult tú mangan hevði tað, tá tú vart millum okkum. Góða Karin, tú vaks upp saman við systkjum tín

Ónsmorgunin 18 januar andaðist mammubeiggi mín Adolf Ryggshamar 88 ára gamal. Ikki vardi tað okkum, at tú skuldi fara som knappligani, hóast høgan aldur, vart tú væl fyri og var sum ein ungur maður at

Í dag, tann 7. januar, hevði okkara góða og kæra mamma fylt 95 ár, og høvdu vit gjørt okkum tankar um, at vit vildu heiðra henda dagin sam­an við henni og øllum teim­um nærmastu. Men so skuldi ikki ve