eru nógv eftir spurdir í grannalondunum. Skal man straffast av sínum føðilandi tí man dugir síni ting og roynir at lívbjarga sær og sínum. Eg havi hug at enda við orðinum hjá Frændur: “og verða vit ríkari

flokkurin vánalig úrslit í veljarakanningunum. Eg tosi fyri deyvum oyrum í Javnaðarflokkinum. Eg kom á Ting við 595 atkvøðum. Eg vildi hava ein landsstýrissess, men eg fekk hann ikki. Eg vil hinvegin fegin

sendingina, tí aftaná tríggjar vikur í Danmark, har vit drukku, blivu kend aftur á gøtuni og líknandi ting, var tað deiligt at koma heim aftur á klettarnar, har eg endiliga slapp at vera Connie Brockie aftur

bíða. Alt skal gerast her og nú. Ja vit hoyra ofta politikarar í fjølmiðlunum standa og lova at gera ting, sum teir vita, at ikki ein króna er játtað til. Tað verður lovað sum um at fíggjarliga rásarúmið

sigur hann. Í politiska meldrinum, sum er í løtuni, gevur løgmaður sær stundir til at tosa um onnur ting enn politikk, og nú jólini nærkast, og vit eisini nærkast einum ársskifti, heilsar hann øllum føroyingum

túrarnar niðan á Slættaratind nógv. - Allir fjallatúrarnir og onnur venjing og fyrireikingin uppundir eru ting, eg ongantíð fari at gloyma. Og hvat var tað keðiligasta? - At vit sum menniskju ikki kundu verða

fingið nøkur grund­leggjandi rættindi – uttan at vit liðu somu lagnu sum tey í Sodoma og Gomorra. So ting broytast. Meðan summi spenna í­móti, trýsta onnur fram. Soleiðis fáa vit kanska eitt litfagrari samfelag

– uttan nóg góða orsøk. Av­bjóð­ing­in hjá Aksel Jo­han­n­e­sen verður at telvja flokkin aftur í Ting­a­nes at fáa ávirkan.

utt­an samtykki frá høv­­­uðs­­part­­­a­eig­­ar­­­a­num, alias Jo­han Dahl. Um tal­an er um krav­boð úr Ting­a­­nesi, ella ikki, kem­ur neyv­an fyri ein dag. Er tað so, at strat­e­gi­in fyri fel­ag­i­ð skal

stór lut­tøkan er, ella hvussu nógvar atkvøður eru blankar og ógild­ugar. Tað er ofta, at sveisiskir ting­menn eru illir um fólka­atkvøðurnar. Teir royna at taka til orðanna ímóti tí uppskoti, sum er framkomið