bil fyri at fíggja samferðsluna. Landsverk staðfestir, at hetta er eitt rák, sum vindur upp á seg í okkara grannalondunum, samstundis sum tøknin, sum krevst til tílíkt, støðugt verður ment. Longu sum er,

sigur Marin Sólheim Thomsen. - Vit taka frástøðu frá øllum útsøgnunum hjá Sjúrði Højgaard ímóti okkara presti. - Tað er forkastiligt, at ein frelstur føroyingur fer soleiðis fram ímóti øðrum. Serliga

sam­kynd skulu kunna vígast í kirkj­um og samkomum, men at geva teimum somu rætt­indi, sum grannalond okk­ara langt síðani hava sett í gildi. Nú kenna vit hetta slagið av málum, sum fáa so nógva um­røðu í politisku

ikki samd í, at flatskatturin hevur gjørt fólk grammari at arbeiða yvir. - Tað, vit fáa at vita frá okkara fólki, er at tey hava altíð tikið hvønn tíma, tey fáa fatur á, so tað er onki nýtt, at tey vilja

so væl sum mannfólk at búgva í Føroyum. Hesir stóru munir millum kyn eru viðurskifti, ið eyðkenna okkara samfelag, um vit vilja tað ella ikki. Vit eiga at arbeiða fyri, at hesir munirnir minka, og tí er

framferð og persónligu álop, tá tey buldraðu uppá karamellublikk undir Tinghúsinum og hunddálkaðu okkara fólkavaldu. Ikki minst tykkara verbalu runubløk undir greinini hjá HUXA fríggjadagin. Lesið viðm

frá, tá vit ásettu egnu kvotu, men vit vóru ongantíð í iva, tí Føroyar áttu størri makrelkvotu. Okk­ara sjálvsagda rætt, sum var størri enn tað, sum undan­farna makrelsemjan var grundað á. Tað vísti seg

teim­um frá, at vit hava lóg­lig­an rætt at veiða á sama hátt sum at onnur hava rætt at veiða, vit á okkara hátt, tey á teirra hátt. – Men vit halda, at teir áttu at havt okkurt størri mál at fing­ist við

slíka grund­útbúgving, mugu vit gera eina samstarvsavtalu við onnur universitet um at taka ímóti okkara lesandi til framhaldslesturin, sigur Sigurð í Jákupsstovu.

milliónir krónur í part, vís­ir greiningin hjá Kára Petersen. So er tað, at vit kunnu spyrja, hví okkara politiska skipan virkar á hend­an hátt? Er tað rætt, at ein tilvildarligur landsstýrismaður skal