Dagurin 24. august 1965 mundi vera tann lukkuligasti dagurin nakrantíð hjá fastir og Eigil, og ivaleyst eisini úti í Bø, hvar barnatalið ikki var stórt meir enn Tormann og Marner. Tá kom prinsessan, i

Góða mamma, tað var tómligt at vera í Esbjerg, nú tú ikki er meira. Vit vóru í Danmark í feriu saman við gentunum í summar. Tær høvdu glett seg at sleppa niður í feriu hjá ommu, og tú gleddi teg eisin

Góða mamma, tað kennist mær ómetaliga tungt at sita her og skriva nøkur minningarorð um teg, ið brádliga og óvæntað - uttan langa sjúkralegu - legði árarnar inn. Tað er óskiljandi. Saknurin er bara so

Góða elskaða omma, vit sakna teg. Takk fyri øll tey góðu minnir, vit hava um teg. Tú vart altíð so góð við okkum. Vit hava so nógv góð minnir eftir teg, omma, og tey koma vit altíð at goyma í hjarta o

Tað var eitt sindur av eini ættargjógv okkara millum. Hann var yngstur av børnunum hjá Hannu og Lítla Pallanum. Men eg var systkinabarn við pápa hansara! Soleiðis er, tá ið glopp verður millum ættarli

Tórálvur hevur gjørt eitt gott arbeiði innan Argja Bóltfelag, og alíkavæl hevði hann tíð til at venja dreingirnar frá tí teir vóru 6 og 8 ára gamlir, til hann nú vegna sjúku mátti gevast. Hesir dreing

Góði Bjarni Tá mamma við gráturødd sunnukvøldið segði mær, at tú var deyður, skilti eg ikki hví so skuldi verða. Tú hevur verið mín flokkslærari og meir enn tað, og fari fyrst at takka tær fyri alt ta

Tung vóru sporini - saman við familju, vinum og kenningum - úr kapellinum á Landssjúkrahúsinum niðan í stásiligu Vesturkirkjuna, kalda vetrarkvøldið fyrst í desembur. Samanbitna eygnabráði á næstringu