Tíðin gongur skjótt, og 21. mai er longu 1 ár síðani, at Jan Jespersen andaðist og fór um ytstu sýn. So ymisk okur eru sum menniskju, so hava eini óvæntaði deyðsboð næstan altíð sama árin á okum øll.

Men vit vita so lítið, vit menniskju. Havi altíð vitað, hvør tú var, men ikki fyrr enn hetta seinasta hálva árið lærdi eg teg rættuliga at kenna, og tað eri eg glaður og takksamur fyri, tí tú lærdi me

Mær dámdi sera væl at fara niður í kjallarin, inn til Hjørleif at hyggja at meðan hann prentaði ymiskt. Fyri meg, í barnastødd, var hendan prentimaskinan ið Hjørleif brúkti í frítíðini, ógvuliga stórs

Hann lá framyvir køksborðið - við tí brúna kaffikrússinum í høgru hond - kaffiroykurin leitaði sær upp ímóti loftinum. Eitt ár var ligið síðani hansara elskaða blóma følnaði, tey vóru á gullbrúdleypsf

Tað var rembingarárið, 1968, at vit – tríggir unglingar úr 4. flokki Læraraskúlans – komu í starvslæru í føroyskum inn í ein 1. real á nýggja Venjingarskúlanum á Frælsinum. Skúlabørnini vóru um 14 ára

Góða langomma, kjarnin í okkara kæru familju. Saknurin er stórur, nú tú ikki longur ert millum okkara. Men tú ert í mínum tonkum. Eg sakni títt smíl og tín látur. Títt heita klemm og ikki minst títt p

Mín kæra vinka, saknurin er so ómetaliga stórur, nú tú ikki longur er ímillum okkum. At frætta at tú Jenny mín góða vinkona skuldi fara frá okkum á so ungum árum vardi meg ikki. Var hjá tær á Vestanst

Góða Omma Nú er eitt ár liðið, síðan tú andaði seinastu ferð. Hóast eg visti, at tú skuldi doyggja, so dugdi eg so illa at siga tær farvæl. Ein skansi vart tú, sum eg altíð kundi líta á. Saknurin í tæ

Eg eri so kedd av, at tú ikki ert  her. Tú hevur verið vekk í sjey ár, men tað følist , sum tað var i gjár, eg sá teg. Tey minni, eg havi um teg, eru nógv saknað og kunnu ikki sigast við orðum. Allan

f. 20. januar 1933, d. 10. juni 2024 Ættarbond Jens var sonur Janu (f. Jensen), ið var ættað úr Leynum, og Óla Jacobsen úr Norðistovu í Kvívík. Systkinaflokkurin taldi nýggju børn, og Jens var triðels