Skriftin sigur tað eisini. Lesa vit í Ezekiel, so verður skrivað um Gog í Magogslandi, sum skal herja á Ísrael í tí seinastu tíðini. Og hann skuldi koma norðaneftir. Men áðrenn tað skuldi valda friður
slættanum á Suðurpólinum. Vanliga spankulerandi, svimjandi og sosialt snøggandi. Men tá ódnirnar herja, trunka tær saman í ein stóran hóp at verja hvørja aðra og sjálvar seg, til ódnin er av. Innast í
Hanna var, dámdi henni als ikki hendan hávan, sum var gjørdur burtur úr sær. Hon hevði besta hugin at herja aftur á fjørðin, tá ið hon sá alt fólkið. Tað gjørdi hon kortini ikki. Tey, sum minnast hendingina
frelsu. Eg havi ongantíð hvørki hoyrt ella sæð nakran av teimum prestum ella profetum, sum her heima herja á tey samkyndu, víst á, at, sum skrivað stendur, bara fátæk hava vón um frelsu. Orsøkin er greið:
heldur ikki eftirkannað, um heryvirmenninir veruliga leska sær við føroyskum sildabitum, áðrenn teir herja á í Ukraina. Men eg var foyð og skammaðist. Tí Merkið verður nú sett í samband við tað skeiva. Vit
útrudda fólkið, soleiðis, at her bert skuldi liva eitt menniskja, aftaná á at sjúkan var liðug at herja, nevniliga ein arbeiðsgenta, ið tá ognaðist alla jørðina í bygdini. Børnini hjá dóttrini, Katrinu
verja, og Ingolvur eisini hjálpa skal, tað nýggja markið skal verjast væl, so eingin torir á tað at herja. Førlúsin á Veðrinum skríður, hon lættir sær á, uppyvir markið flýgur og eftir trolarum man hyggja
vera herðindir av gomlum skizofrenum leivdum, frá totala kaosinum í Verkamannafylkingini, sum nú herja hendan mest miseyðnaða føroyska politikkaran, nakrantíð, onnur orsøk er ring at finna, - til hendan
hvønn vegin mentan okkara skal mennast, so skulu vit finnað svarið í fortíðini. Hetta fær tey at herja á gamlar dogmur, so sum tær politisku hugmyndafrøð-irnar, hin kristna moralin, søguliga felagsskapin
“Saga JAM”. Men tað tykist, sum journalistikkurin ikki eigur ta sálarligu glóð sum skal til fyri at herja á ta heilagu kúnna: kapitalin. Við blaðdeyðanum eru keldurnar til kritiska vitan í stóran mun todnaðar
