tí sama, sum Klæmint farbróður, men gjørdi so lítið um seg, einki reyp. Rætti heldur eina hjálpandi hond, og tá spardi hann seg ikki, var so trúfastur og familjukærur. Róland var Gudrøkin maður, og bar hann
verið um frammanundan, tí torført var at meta um, hvussu stórur munur var á føroyskum og portugisiskum hondbólti. Kanska sást sanni munurin heldur ikki í dystinum leygarkvøldið, nú tað skuldi vísa seg at
tal at bjóða eigaranum nóg góðar treytir, og tað var greitt, at sjálvt um jørðin á henda hátt skifti hond, so helt hon fram við at vera óðalsjørð. Tað var hon um ein annar í bygdini keypti hana, men utta
spennandi, at bankin fær eina góða og roynda leiðslu, og higani ynskja vit Súna Schwartz Jacobsen hepna hond og góðan byr!
sum spældi í miðverjuni hjá HB, stóð seg sera væl. Íslendingurin stýrdi verjupartinum við hepnari hond, og tað var serliga takka verið honum, at heimaliðið ongantíð setti Heðin Stenberg av álvara undir
um tað er í vanda fyri at fara á heysin. Tað er bláoygt at siga, at um Norrøna glapp okkum av hondum, so kom bara onkur annar. Tí tað kom eingin annar. Eingin annar er líka »býttur« sum vit,
gjalda okkum upphæddir, fyri at teir skulu sleppa at fiska okkum henda fiskin, uttan at vit hava rætt hond frá síðu. At politisku fiskivinnusamráðingarnar eisini hava átt sín stóra leiklut í hesum fiskiveiðu
plágaður av liðagikt, men tað basti hann við ingefer og nógvari rørslu – og nú leggur hann so síðstu hond á sítt higartil størsta bragd. Ein so langan rennitúr nyttar ikki at hava nógv viðføri við. Robin
tryggum heimi, har pápin var sjómaður og mamman var heima, sum tá var. Tað var nógv hjá børnunum at taka hond í. Samanhaldið í systkinnaflokkinum hevur altíð sermerkt tey, glað og skemtandi. Sommer giftist við
Skipasmiðju, har eg byrjaði á páskum 1964. Tað var eitt stak gott arbeiðspláss, og eg slapp at taka hond í allastaðni, har tað fyrifall, sigur Óli P. Tá hann byrjaði á skipasmiðjuni á Skála, stóðu Ísborg
