sang Betesdakórið "Gud, ger meg til eitt lítið ljós" og felagssálmurin, "Stýr míni skútu í ódn og logn" varð sungin. Hanus Lassen, skipari flutti fram røða, og eftir hann vórðu kransar lagdir: Klaksvíkar

hetta mál­ið í gjøgnum tingið sam­stund­is sum ES-d­ómstólurin ger greitt, at heim­ild­­ir­nar í ES-logn­ing­s­dir­ek­tiv­i­num eru ov víðar. Í skrivinum, sum løgmaður sendi út hósmorguin ger hann greitt

seglunum, tí smíðaða naglanum úr kjøli í stevni, og teim drúgvu túrunum vestur um høv í ódn sum í logn, sigur hann.

gentur tit fyrst fingu. Forelskilsið og felagskapurin í hjúnarlagnum var tykkara stavnhald, bæði í logn og ódn. Og glað og stólt vart tú, á tínum fýratifýra ára føðingardegi, har tú so livandi sat við tveir

Samrøða "Livdi í ódn, doyði í logn". Soleiðis skrivar Finnbogi Ísakson í bók síni "Aftur og fram" um Ova, tá ið hann doyði. Mamma Ova, Olevina Joensen, heldur, at hesi orðini um sonin eru rættiliga beinrakin [...] Tað var ikki, fyrr enn á einum hotelli, at vit veruliga sluppu heilsa uppá hann, sigur Vina. Doyði í logn Eftir at Ove Joensen hevði fullført sína ætlan, var næstan ongantíð friður um hansara persón. Hann

flokkinum, ella at Ger­hard Lognberg fer. At koyra víðari aftan á eitt so stórt misálit, sum Gerhard Logn­berg leggur upp til, tað er tað sama sum at avtaka flokkin. Eingin kann hava álit á einum slíkum flokki

er tað ikki hent enn. Tí hevur tað ikki eydnast felagnum at fáa nakað flogfar til landið. - Her er logn og tjúkkur mjørki, og enn hevur tað ikki verið hugsingur um at fáa nakað flogfar niður, sigur Magni

­i­nir, Bjarni Djurholm, Bárður Niel­­sen og Jenis av Rana atkvøða við sam­­gong­­uni, og Gerhard Logn­berg, Páll á Reyn­a­túgvu og Krist­in Mich­el­sen atkvøða við sam­gong­uni. Tá er ruðuleikin at kalla

hvíla seg og hava tað gott og hugnaligt saman, tá myrkt og kalt er uttanfyri. Jólini áttu at verið sum logn mitt í ódnini ? eitt hitandi ljós í myrkrinum, men ístaðin fyri at nýta jólini til at hvíla og hugna

samgonguni ikki er in­takt­ur, so hevur løgmaður engt við Sand­oy­ar­tunl­i­num og fingið bæði Gerhard Logn­berg og Páll á Reynatúvu at loypa beint á blámam. Við at taka stovns­fæið úr Lands­banka­num – 150