»líkini uppi,« sum tað var kallað, til prestur kom. Hans Marius lá á eini hurð í eini viku. Tá kom kistan, og hann kundi verða jarðaður. Kirkjugarðurin liggur væl sunnanfyri bygdina, so kisturnar vórðu
var framvegis ikki møguligt at koyra meira enn hálva leiðina. Restin av teininum mátti gangast og kistan mátti berast. Eg var 14 ár, tá ið vit fóru úr Skopun aftur. Eg fór til nonnurnar at arbeiða, og har
stórt, bæði av Havnarfólki og úr ymsum bygdum. Trý lið av ættarfólki bóru hann til gravar. Tá hevur kistan verið borin allan vegin frá Ebenezer í gamla kirkjugarð, og liðini skiftust um at bera. Sjey sam
Jarðarferðin var týsdagin, og veðrið var av tí besta. Brøður komu av Viðareiði og Sørvági at fylgja. Kistan var dagin fyri sett inn í salin Ebenezer, og mong havnarfólk komu inn at síggja hetta friðsæla andlitið
