rithøvundur og hevði stóran tokka til móðurmálið. Hann skrivaði tvær skaldsøgur, ”Aðru ferð” (1927) og ”Nei, lyftið sveik ikki” (1947), og hann týddi eina heila bókarøð, 18 í tali, m.a. bøkurnar ”Pílagrímsferðin”

eg spurt “á hvørjum palli?”. Tí hann var ikki til. Og um hann so var, so hevði eg allarhelst svarað nei. Tí at vaksa upp sum queer í hesum landinum oyðilegði meg. Næstan. Og tað oyðilegði sjálvandi alla

um integratión og spyrja, um hann hevur møtt nøkrum politikara og kanska borðreitt fyri løgmanni? Nei, ikki enn, sigur hann tænastuvilligur. - Men fyrst má eg læra meg málið, sigur Mart og skeinkir okkum

blíva betri. Og tað er somuleiðis stuttligt at síggja, hvussu eg veruliga eri broytt. Angrar tú tað? - Nei, avgjørt ikki. Eg eri bara so glað fyri dagin og broytingina.

í bygdini. Tað er ikki øllum beskorið at eiga dagligan flutning til stóru handlarnar í Klaksvík. - Nei, vit hava ongan møguleika at kappast við teir stóru handlarnar. Okkara kundar eru vanir at koma her

minti á, at stóra broytingin, Norðoyatunnilin fer at hava við sær, ikki fer at henda so við og við - Nei, hon hendir her og nú, í dag ein kollvelting, sum veruliga flytir mørk og broytir umstøður og fyritreytir

Jóannes Ejdesgaard, løgmaður, sum eisini er útbúgvin lærari, helt ikki, at allir lærarar eru eins. - Nei, tað eru teir ikki, legði hann dent á. Løgmaður vísti aftur til tíðina í Føroyum, tá ið ein lærari

frá, hvussu hann reageraði, tá hann frætti um uppsagnirnar og umleggingarnar. - Eg hugsaði bara, áh nei, ikki aftur nú, skulu vit nú aftur ígjøgnum alt hattar. So fyri meg er tað fyrst av øllum irriterandi

brúka tað tíð, sum tey hava, saman við vinunum hjá sær. - Tá ið tú venur so hart, so mást tú siga nei til okkurt annað. Tí hava vit ikki so nógva tíð til vinir og annað. Tað er eitt val, sum tú mást taka

bíligari enn hetta arbeiði kundi gerast fyri í Føroyum. Tilboðið var so gott, at at vit kundu ikki siga nei. Annars tók arbeiðið nakað longri enn ætlað. Hann hevur verið burtur í 10 mánaðir og tað hevur sjálvsagt