Fate á einum 6. plássi yvir bestu donsku útgávunarnar í ár, og skrvar m.a.: “Der ER fandme ingen grund til at lade sig nøje med diverse platte popprodukter, når man med Fate kan få både den popfornuftige

meiningina við tí, sum er nakað, staturin higartil hevur hildið seg langt burtur frá, og tað við góðari grund. Meiningin við hjúnabandinum hevur altíð verið definerað av kirkjuni, av samfeløgum, ígjøgnum fleiri

væl­ferð­ina, meðan teir alsamt fleiri pen­sjón­is­t­arn­ir onki lata til fel­ags­skap­in. Tí er grund­að­ur vandi fyri, at pen­sjón­ir­nar verða skattað­ar av nýggj­um tá, ella at væl­ferð­in má fíggjast [...] fólkapensjónina Persónliga eftirlønin og onn­ur inntøka verður mót­rokn­að í fólka­pensjónini – og av grund­ar­upp­hædd­ini.­ Um­framt, at hetta krevur um­sit­ing, merkir tað, at sam­gong­an, sum fyrsta landið [...] aft­ur­fyri fáa rætt til dygd­ar­góð væl­ferð­ar­ti­lboð og veit­ing­ar, sum tryggja eitt virð­iligt lívs­grund­arlag, og til, um inn­tøk­an av einari ella aðr­ari orsøk svíkur, tað verið seg av sosialum, heilsuligum

eisini til stuðuls- og serøki. Eg haldi, at vit eiga at tingast um, hvørjar fortreytir vit meta vera grund undir førleikamenning og síðan at finna fram til bestu eftirmetingarnar, ið kunnu stuðla undir næ

allir fáa somu upphædd. Samhaldsfasti er í grell­ari and­s­øgn við eitt nú ATP í Dan­mark, sum ikki ó­grund­að verð­ur rópt ”Alt til pamp­erne”. Her sparir hvør ein­stak­ur upp til egin ellisár á egn­ari konto

væl­ferð­ina, meðan teir alsamt fleiri pen­sjón­is­t­arn­ir onki lata til fel­ags­skap­in. Tí er grund­að­ur vandi fyri, at pen­sjón­ir­nar verða skattað­ar av nýggj­um tá, ella at væl­ferð­in má fíggjast [...] fólkapensjónina Persónliga eftirlønin og onn­ur inntøka verður mót­rokn­að í fólka­pensjónini – og av grund­ar­upp­hædd­ini.­ Um­framt, at hetta krevur um­sit­ing, merkir tað, at sam­gong­an, sum fyrsta landið

aft­ur­fyri fáa rætt til dygd­ar­góð væl­ferð­ar­ti­lboð og veit­ing­ar, sum tryggja eitt virð­iligt lívs­grund­arlag, og til, um inn­tøk­an av einari ella aðr­ari orsøk svíkur, tað verið seg av sosialum, heilsuligum

meiningina við tí, sum er nakað, staturin higartil hevur hildið seg langt burtur frá, og tað við góðari grund. Meiningin við hjúna­band­inum hevur altíð verið def­inerað av kirkjuni, av samfeløgum, ígjøgnum fleiri

til at fíggja okkara egnu tilveru? Og setur løg­tings­meirilutin veruliga ikki eina æru í nakað so grund­leggjandi fyri øll menniskju sum at forsyrgja seg og síni? Vit eru mong sum eru vís í, at varð blokkurin

dómpróstur og prestarnir í dómkirkjuni verða til staðar. Í nógvum bygdum eru kirkjur bygdar aftur á somu grund, øld eftir øld, men í nýggjari tíð bygdar á øðrum staði, eins og nýggjar kirkjubygdir eru komnar aftrat