Sum bispur hevur Henrik Stubkjær havt nógvar jarðarferðir, og á tann hátt var tann hjá Søren Pape Poulsen bara ein í røðini.
Kortini sigur bispurin í Viborg Stifti, at hátíðarløtan í dag var nakað serligt.
– Tað var eitt rørandi huglag merkt av nærleika. Fólk komu í kirkjuna fyri at finna vón í tí vónleysa. Fólk stuðla hvør øðrum.
– Tí royndi eg at boða kirstnu vónina, sum eg veit, at Søren livdi uppá. Tað er tað, vit kunnu bera honum í deyðanum, og vit onnur kunnu liva víðari í somu vón, greiddi hann síðani frá.
Henrik Stubkjær mátti ávegis troysta mammu Søren Pape Poulsen, sum at enda fór upp til kistuna og legði seg yvir hana í sorg um deyða sonin.
Ein fangandi løta, sum ikki var planløgd, men sum sambært bispinum sjálvandi skuldi vera pláss fyri.
Foreldrini hjá Søren Pape Poulsen, Ruth og Svend Poulsen Myndir: Bo Amstrup/Ritzau Scanpix
– Eg veit jú, hvussu hart tað hevur rakt foreldrini hjá Søren. Hann var einasta barn teirra, og eg skilji væl, at tað er trupult hjá teimum at siga farvæl.
– Tað er okkurt skeivt í at foreldur skulu fylgja børnum sínum til gravar, sigur bispurin.
Ávegis í røðu síni sendi hann eitt vælmeint slag til politikararnar og fjølmiðlunum, sum eftir hugsan bispsins áttu at umhugsað, hvussu illa tey fara við hvørjum øðrum og teimum fólkavaldu.
– Eg veit, at Søren stríddist fyri einum góðum tóna millum politikarar, men eisini í miðlunum. Tí haldi eg eisini, at tað kundi verið hóskandi við eitt sindur av umhugsni.
– Hvussu er tað, vit fara við okkara fólkavaldu politikarum, sum stilla seg fram og stríðast fyri landinum, sum vit elska og liva í?
– Tí havi eg stóra virðing fyri, og tað haldi eg eisini, at vit skylda teimum. Kanska eisini í størri mun, enn vit gera beint nú, segði Stubkjær sum grundgeving fyri lyfta fremstafingrinum.
Henrik Stubkjær kendi Søren Pape Poulsen, sum búði nærindis dómkirkjuni og ofta gekk í kirkju. Teir sótu saman í stýrinum fyri Møltrup Optagelseshjem, ein stovnur fyri heimleys.
/ritzau/
