Hvør skuldi trúð, at her, sum eg sum óviti hjálpti Kalinum við Misá at trilla mjøl - og sukursekkir oman eftir sliskuni frá Stóra pakkhúsi og niðan í Garða-krambúð, og her sum eg, saman við javnaldrum tey køldu myrku vetrarkvøldini funnu leiðina gjøgnum tær brøttu trappurnar upp á seglloftið, har Kristin á Økrum og Julius Holm sótu framman fyri tað glóðheitu kabyssuna og seymaðu segl, samstundis sum teir vóru dómarar, tá ið vit tóku brókatøk úti á tí stóra seglinum? - Ja hvør skuldi trúð, at eg, meir enn 50 ár seinni, skuldi verða heiðraður við morgunmati, kórsangi, talum og gávum. Har ímillum ein stóran málning av mær sjálvum.
Ei undur í, at eg ikki fekk takkað tykkum nóg nógv, tí hetta takkarskriv.
Eg takki her øllum av heilum hjarta
Og ynski mítt verða skal her
At Vágsbygd má fáa tað framtíð so bjarta
Sum ungdómin heimaftur ber
At vinna og mentan ja ítróttar-mál
Skal blóma í komandi ár
Eg ivist als ikki men sigi sum Pál:
“Hetta er heimbygdin vár!”
