Tað eru nógv dømi um, at tvey og onkra tíð fleiri ættarlið gera um seg í ítróttaheiminum. Innan altjóða fótbóltin kunnu nevnast Maldini, Laudrup, Guðjohnsen og Wright. Her heima kunnu vit eitt nú nevna Løkin og Færø, men eingin teirra hevur tó megnað tað, sum nú kann gerast veruleiki hjá 17 ára gomlu Eyðvør og 39 ára gomlu Báru Klakstein.
Tær báðar eru partur av landsliðshópinum, sum Jón Pauli Olsen og Rúni Nolsøe hava tikið út til venjingardyst móti Luksemburg, og mikudagin verður altjóða fótbóltssøga skrivað, um tær báðar koma á vøllin í senn.
Ein dreymur
Fótbólturin hevur altíð rúgvað nógv heima hjá Klakstein-húskinum. Bára spældi fyrsta landsdystin longu í 1993, og árini heima í Føroyum hevur hon vunnið hópatals meistaraheiti saman við sterku liðfeløgunum í KÍ. Í fleiri umførum hevur hon eisini verið venjari hjá gentuliðum, har Eyðvør hevur spælt við, og seinastu trý árini hava báðar verið partur av gylta KÍ-liðnum, sum í sínum lagi roynir at seta heimsmet fyri flestu meistaraheiti á rað.
Men nú landsliðið stendur fyri framman, er hetta ein møguleiki, sum tær als ikki høvdu givið sær far um.
– Eg hevði slettis ikki trúð, at hetta kundi bera til. Fyri nøkrum árum síðani vónaði eg, at vit kundu røkka at spæla saman við KÍ, og tað var ótrúliga stuttligt, tá hetta gjørdist veruleiki, sigur Bára.
– Men at vit eisini kunnu fáa møguleikan á landsliðnum er heilt fantastiskt. Fyri meg hevur tað altíð verið fantastiskt at spæla fyri Føroyar. Eg fái næstan tár í eyguni bara av at tosa um tað. Tað er jú ikki bara meg sjálva ella »bara« KÍ, sum eg umboði, tá eg fari á vøllin. Tú ber hvíta búnan hjá Føroyum, og hjá tær, og tú umboðar alla tjóðina, og tað er ein fantastiskt kensla, tá tjóðsangurin verður spældur. Tað er næstan ein dreymur, sum eg havi ilt við at fata, nú tað kann standa mær í boði at gera hetta saman við dóttur míni.
– Og so helt eg annars, at landsliðið var søga fyri viðkomandi. Í vár var tó onkur frávera, sum gjørdi, at eg slapp aftur í hitan, men sjálv helt eg, at hetta bara var sum vikarur. Tá eg slapp við til venjingarnar nú í heyst, vildi eg tó sjálvandi gera mítt besta, men tað er ikki fyrr enn nú, at veruliga eri farin at hugsa um hendan einastandandi møguleikan, sigur Bára.
Mamman ov lítillátin
Meðan Bára at kalla slettis ikki hevur trúð uppá, at hetta kundi bera til, so tykist Eyðvør hava hugsað tankan eitt lítið sindur longur.
– Tá vit báðar vóru bidnar um at koma við til fyrstu venjingarnar, so var hetta nakað, sum eg gav ans. Mamma segði tó alla tíðina, at hon roknaði ikki við, at hon slapp upp í part, tá endaligi hópurin skuldi úttakast, men har havi eg kanska trúð meira upp á hana, enn hon gjørdi sjálv, sigur Eyðvør
Og eins og mamman staðfestir hon, at hetta er ein einastandi møguleiki, sum tær báðar nú hava fingið.
– Hetta er heilt fantastiskt. Eg helt tað vera heilt serligt, tá vit fingu møguleikan at spæla saman við KÍ, men kunnu vit gera tað sama fyri Føroyar, so er tað nakað heilt einastandandi.
Gjøgnum barna- og ungdómsárini er Eyðvør von við, at mamman er bæði uttan- og innanfyri hvítu strikurnar, tá spælt verður. Og hon viðgongur, at tað hevur ikki heilt einki at siga, tá spælt verður.
– Tú kanst sjálvandi ikki parkera veruleikan, at vit eru mamma og dóttir, tá spælt verður. Vit eru liðfelagar á vøllinum, og vit stríðast saman við hinum. Men tað kann væl vera, at hon gevur mær nøkur eyka góð ráð, tá vit spæla, heldur Eyðvør.
Venjararnir eiga avgerðina
Gongur tað, sum tær báðar vilja og ynskja, so verður alheims fótbóltssøga skrivað í Luksemburg mikukvøldið. Men báðar ásanna tær eisini, at tað ikki eru tær, sum standa við avgerðini.
Báðar tvær staðfest, at tað fult og heilt eru venjararnir, sum gera av, hvørjar tær á vøllinum verða. Men sum Bára flennandi sigur, so kundi tað kanska verið upp á pláss, um hon nú nýtti høvið at tosa eyka pent við venjararnar.
- - -
Íslendingar nær við
Tað næsta vit koma bragdinum, sum tær møðgurnar úr Klaksvík vónandi fremja um eina viku, var helst, tá teir báðir feðgarnir, Arnór og Eiður Smári Guðjohnsen, í 1996 vóru saman í íslendska landsliðshópinum.
Arnór var í 80’unum ein av heilt stóru íslendsku fótbóltsprofilunum, og eftir eina yrkisleið í belgiskum og fronskum fótbólti spældi hann nú í svenska Ørebro. Eiður Smári varð um hetta mundið roknaður sum eitt av heilt stóru talentunum í Europa, og í PSV var hann í ferð við at bíta seg fastan í einm álopi, sum eisini taldi brasilska Romario.
Tí var einki løgið í, at landsliðsvenjarin hevði báðar tveir í hópinum, tá Ísland tann 24. apríl spældi útidyst móti Estlandi. Tey flestu mundu eisini rokna við, at teir báðir skuldu mynda íslendska álopið í dystinum, men harraboð komu um, at soleiðis skuldi ikki verða.
Eggert Magnússon, sum var íslendskur fótbóltsforseti, gav nevnliga venjaranum boð um, at hann fegin vildi hava feðgarnar at spæla saman á landsliðnum. Men at fyrsta ferðin skuldi verða á heimavølli, tá Makedonia skuldi vitja hjá Íslandi tveir mánaðir seinni.
Endin varð, at Arnór byrjaði íslendska álopinum, meðan Eiður Smári sum innskiftari loysti pápan av í seinna hálvleiki.
Ætlanin hjá Eggert kollsigldi tó, tá Eiður Smári varð skaddur, tá hann ein mánað seinni spældi U18-landsdyst móti Írlandi. Beinbrotið var sera álvarsligt, og tað gingu tvey ár, áðrenn Eiður aftur nærkaðist tindunum. Arnór spældi tá framvegis fótbólt heima í Íslandi, men landsliðið var søga fyri hansara viðkomandi, og ti gjørdist tað ikki til meira enn næstan hjá teimum báðum fótbóltsfeðgunum.
Eftir er bara at vóna, at FSF-forsetin, Christian Andreasen, ikki gongur við somu tonkum sum Eggert Magnússon gjørdi í 1996.
