Símun Pauli Jacobsen
---
Vit fara inn í dómkirkjuna í Tammerfors. Tað er ein hugnalig kirkja. Og hóast tað eru millum tvey og trý túsund sitipláss, hevur presturin alla samkomuna tætt inni at sær. Tað eru fáar kirkjur, har tað er so lætt at tosa sum her.
Kirkjan er full av djúpt lurtandi menniskjum. Sjálvt gongdirnar eru fullsettar av fólki. orglið spælir, og samkoman syngur, sum einanas ein finsk samkoma kann syngja. Brádliga signalisera kirkjutæanararnir frá sakristinum til orgulspælaran. Orglið steðgar mitt í einum versi.
Ljósini vóru sløkt í allari kirkjuni. Tað verður kolasvart myrkur, og frá altarinum ljóðar klára røddin frá dómspróstinum, Seppelas:
»Tað er ein ávaring. Tað kann vera veruligur loftsalarmur hvørja løtu. Fólkið má fara úr kirkjuni.«
Russisk flogfør sveima gjøgnum kvøldarmyrkrið nakrar míl sunnan fyri Tammerfors.
Hvussu hesi trýtúsund menniskju bera seg at við í kolasvørtu niðu og upp á fáar minuttir at koma úr kirkjuni og finna niður í bumbuskýlið, er óskiljandi. Tað er eitt stórt undur. Men tað gongur uttan eitt einasta óhapp.
Tjúgu minuttir seinni verður luftávaringin avblást. Og fólk koma inn aftur í salin í fullum tali. Vit byrja fyri aðru ferð. Dómsprósturin er við at byrja gudstænastuna, tá aftur verður blást luftávaring.
Fólki má úr kirkjuni á sama hátt sum stutt frammanundan, og klokkan átta samlast fólkið í kirkjuni fyri triðju ferð.
Vit koma so mikið langt, at eg júst fái lisið tekstin og eri byrjaður at tala, tá møtið verður avbrotið av nýggjum.
Nú mugu vit geva upp. Tað er ikki vert, at vit einaferð enn royna at samlast. Vit fara heim, so skjótt flogávaringin verður avblást.
Men møtini mugu halda fram, tí fólkið er við at vakna. Vit byrja klokkan fimm seinnapartin – somu tíð, sum fabrikkirnar lata aftur.
Og menniskjuni koma – soleiðis ljóða boðini frá hægsta myndugleika. Um kirkjan ikki kann myrkaleggjast, má hon tømast. Men í hesum eina tímaum røkka vit at syngja og biðja, prædika og halda eftirmøti. Tað gongur skjótt, men tað gongur, tí fólkið er við at vakna, og syndarar søkja Gud í rúgvuvís.
Eg minnist eitt bræv. Tað kom frá Østerbotten og hevði nógvar undirskriftir. Tað var frá øllum kristnum felagsskapum í býnum. Frá Statskirkjuni til hvítusunnusamkomuna. Allir felagsskapir vóru samdir um at fyriskipa nøkur vekingarmøtir. Og nú vildu teir hava hjálp til arbeiðið.
Eg vildi sera fegin fara at hjálpa teimum. Fyri tveytifimm árum síðani var eg nakrar ógloymandi dagar í sama býi. Tað var í býnum Jakopstad, og tað var her, eg fyrstu ferð fekk loyvi at vera við í eini veruligari veking. Eg gleddist við hugsanini um aftur at fara hagar, serstakliga tá øll kristin í býnum stóðu aftan fyri innbjóðingina.
Tað var vist fyrstu ferð í býarinnar søgu, at man varð vorðin samdur um tílíkt samarbeiði. Men eitt er at velja, nakað heilt annað er at kunna. Arbeiðið á øðrum støðum tóku alla mína tíð og mínar kreftir. Býurin Jakobstad mátti bíða.
Men meðan vinirnir máttu bíða eftir hjálpini uttanífrá, byrjaðu teir við nøkrum bønarmøtum til tess at fyrireika ætlaðu vekilsismøtini. Tað einasta, man hugsaði um og vónaði, var at ein á henda hátt mátti vera til reiðar at taka ímóti vekingini, tá tey almennu møtini byrjaðu.
Men Gud hevði eina aðra hugsan. Hann var ikki bundin av hjálp frá øðrum. Meðan tey heilagu vóru samlað til bøn, lat hann vekingareldin falla. Bønarmøtini broyttust automatiskt til vekilsismøtir, og menniskjur í hundraðtali góvu seg yvir til Gud. Og eg kom ongantíð til Jakobstad. Á øðrum støðum gekk tað á sama hátt. Eitt fólk er við at vakna.
Kelda: Frank Mangs
Mennesker i Kamp 1945
