Undan Eysturskarði
karðar hann úr skuggagloprum
dimt, døkt, dapurt novemburljós.
Morgunljós rættir tong við breiðan fjørð
og pilkar havljós
úr søltum fjarðarvatni.
Hvítmyljur anda í landsynningi
og skunda sær Heim á Sand
á vetrartingið.
Øskulittir másafuglar
drýpa nev so nett
við sand og fjøruklett
og lesa morgunlestur
við sjóvarrond
við Oyruna, við Gjógvará
við Sílatanga og Árnastein.
Við tann víða fjallaheim
er kaldasveitti í klettum gráum.
Børn ressast
undan heitari hirðing
og seta seg uppundir seg,
við vaknandi eygum smáum.
Tey brátt í vetrarljósi
til skúla gá
á pinkulítlum táum
í novemburlýsi kámum.
So tungt so tepurt vadmælsljós
er um Kirkjugjógv
og Eliasar konu
úr óárligari mjørkakógv.
Landsynningur er so tungur og so tráur
og so liggur hann so láur
um sinni - um breiðan fjørð
og syngur síni
dimmu, døkku vetrarløg.
Frits
